Objawienia Najświętszej Maryi zawsze Dziewicy z Gauadalupe NICAN MOPOHUA
1. PIERWSZE OBJAWIENIE
1) Opowiada się tutaj po kolei i zgodnie z prawdą, w jaki sposób, całkiem niedawno, zechciała objawić się Przenajświętsza Panienka, Maryja zawsze Dziewica, wielbiona Matka Boża, nasza ukochana Pani i Królowa, tam na wzgórzu Tepeyac, które dziś nazywamy Guadalupe. 2) Najpierw pełna łaski objawiła się skromnemu Indianinowi o imieniu Juan Diego. A potem zechciała ukazać swój cudowny i ukochany wizerunek przed obliczem pierwszego Biskupa Meksyku, Brata Juana de Zumárraga. 3) Mijało właśnie dziesięć lat, kiedy to zakopano strzały i tarcze, skończyła się wojna i spokój zapanował wokół wód [jeziora Texcoco – J.A.] i otaczających go wzgórz. 4) I tak właśnie puszczała pędy, poczęła pączkować i zakwitać już wiara, w Tego, który jest dawcą wszelkiego życia, w prawdziwego Boga (Teotl . 5) Właśnie wówczas, w roku tysiąc pięćset trzydziestym pierwszym, kiedy mijały pierwsze księżyce miesiąca grudnia, zdarzyło się, że żył pewien czcigodny Indianin, ubogi ale godny szacunku 6) o imieniu Juan Diego, gospodarz, jak powiadają, z Cuautitlán, 7) gdzie wszystko, co spraw wiary się tyczyło, w całości należało do Tlatelolco. 8) Działo się to w sobotę, szarym świtem, kiedy szedł tam, szukając Boga i zgodnie z Jego nieustannym wezwaniem. 9) I kiedy znalazł się już w pobliżu wzgórza zwanego Tepeyac, wyłoniła się już ziemia i świat w świetle wschodzącego słońca. 10) Usłyszał, jak ze szczytu wzgórza dobiegał głośny śpiew rozmaitych pięknych ptaków. Kiedy ustawały ich trele, zdawało się, że wzgórze echem odpowiada. Ów śpiew, głęboko zapadający w serce, czarujący, był czymś więcej niż śpiewem coyoltotla i tzinitzcana oraz innych przecudnych śpiewających ptaków. 11) Zatrzymał się Juan Diego, patrząc wokoło. Sam siebie pytał: „Czyżby dla mnie tak śpiewały? Czyż jest to moją zasługą? Przecież słyszę to! Być może to tylko sen? Być może jedynie śnię? 12) Gdzie jestem? Gdzież się znajduję? Czyżby tam, jak opowiadali nasi przodkowie, wszyscy nasi pochyleni wiekiem starcy, na ukwieconej ziemi, na tym padole, który daje nam życie… Czyżby już tam daleko, na ziemi wiecznej rozkoszy?”. 13) Spoglądał na szczyt wzgórza, tam, gdzie wschodzi słońce, tam, skąd dochodził cudowny, niebiański śpiew. 14) I jak tylko w jednej chwili ustał ten śpiew, kiedy ucichło wszystko, wówczas usłyszał wołanie ze szczytu wzgórza, usłyszał wezwanie: „Mój Juanito, Juan Dieguito”. 15) Zaraz, natychmiast odważył się ruszyć tam, skąd dochodziło wołanie. Nie czuł żadnego niepokoju w swym sercu, żadnych obaw; przeciwnie, czuł się szczęśliwy, był uradowany. Udał się na szczyt wzgórza, skąd płynęło wołanie. 16) I kiedy dochodził do szczytu, z radością spostrzegł stojącą przed nim pełną łaski Panienkę, 17) która zwróciła się doń, aby się zbliżył. 18) I kiedy stanął przed Jej umiłowanym obliczem, zdumiał się wielce Jej nieskończenie przewyższającym wszystko, umiłowanym majestatem. 19) Jej czcigodne odzienie lśniło słonecznym blaskiem, 20) i kamień, skała, na której stała, rozbłyskały promieniami. 21) Jej wzniosłe lśnienie podobne było do cudownego jadeitu, klejnotu, 22) ziemia rozjaśniała się blaskiem, jak tęcza we mgle. 23) I rosnące tam akacje, opuncje oraz inne rośliny upodobniły się do szmaragdów, były jak boskie turkusy, ich listowie, gałęzie, kolce i ciernie rozbłysły jak żywe złoto. 24) Przed umiłowanym obliczem padł na kolana, wysłuchał Jej wielbionego przesłania, ukochanego słowa, pełnego słodyczy i majestatu, które przyciągało i ukazywało Jej wielką miłość. 25) Powiedziała doń: „Wysłuchaj mnie uważnie, Juanito, syneczku mój maleńki: Dokąd idziesz?". 26) I odpowiedział Jej: „Pani moja, Królowo moja, Panienko moja. Udaję się do Twojego przybytku w Meksyku Tlatelolco, podążając za boskimi sprawami, których nauczają nas ci, którzy są żywym obrazem Boga, naszego Pana”. 27) Po czym zechciała powiedzieć mu, wyjawić swój przepiękny i czcigodny zamysł. 28) Powiedziała mu: „Proszę, abyś wiedział i aby zapadło to w twoim sercu, mój najmłodszy, najukochańszy synu, że jestem Maryja, zawsze Dziewica, wielbiona Matka najprawdziwszego Boga, Ipalnemohuani (Tego, dzięki, któremu żyjemy , Teyocoyani (Stworzyciela ludzi , Tloque Nahuaque (Tego, który jest wszędzie i wszystko ogarnia , Ilhuicahua Tlaltipaque (Pana Niebios i Ziemi . Tak bardzo chciałabym, pragnę żarliwie, abyście zechcieli tutaj właśnie wznieść mą świątynię: 29) Tam objawię Go wam, wysławię Go. 30) Ofiaruję Go wam, Tego, który jest całą moją miłością, mym litościwym spojrzeniem, Tego, który jest mym wsparciem, Tego, który jest moim zbawieniem 31) Albowiem naprawdę ja jestem waszą wielbioną, miłosierną Matką. 32) Twoją i tych wszystkich ludzi, którzy razem żyją na tej ziemi. 33) A także innych ludzi rozmaitego pochodzenia, którzy mnie kochają, którzy mnie wzywają, poszukują i ufają w moje wstawiennictwo. 34) Ponieważ będę tam zawsze gotowa wysłuchać ich szlochu, ich żalu, aby oczyścić, wesprzeć ich we wszelkich niedostatkach, smutkach i bólu. 35) I aby stał się ciałem Jego zamysł, Tego, który jest mym miłosiernym spojrzeniem, chcę i obyś zechciał to uczynić, byś poszedł do pałacu Biskupa miasta Meksyk i powiedział mu, że nie kto inny, tylko ja właśnie wysyłam cię jako posłańca. Byś ukazał mu, jak wielkim i żarliwym jest mym pragnieniem, by tu, na równinie, wybudował mój dom. Opowiesz mu absolutnie wszystko, nie pomijając niczego, to, coś tu zobaczył, podziwiał i czegoś wysłuchał. 36) I zachowaj w swoim sercu, że wielce ci za to podziękuję i wynagrodzę, 37) bowiem ubogacę cię i okryję sławą. 38) I wielkie będą twoje zasługi i dlatego wynagrodzę twoje zmęczenie, utrapienie mego posłania, które ci powierzam. 39) Już wysłuchałeś, mój najukochańszy synu, mego pragnienia, mego słowa: obyś zgodził się pójść i zechciał położyć na szali wszystkie twoje siły!”. 40) I wówczas pokłonił się przed Nią i z szacunkiem zwrócił się do Niej: „Pani moja, moja Królowo, oczywiście już idę, aby wypełniło się Twe pragnienie, Twoje umiłowane słowo. Pożegnam się teraz z Tobą, ja, Twój pokorny sługa”. 41) Po czym zszedł ze wzgórza, aby spełnić powierzone mu przesłanie. Udał się drogą, która prowadziła prosto do miasta Meksyk. 42) I kiedy dotarł do samego miasta, natychmiast udał się, nigdzie nie zbaczając, do pałacu Biskupa , który niedawno przybył jako Przełożony Kapłanów. Był to czcigodny Don Juan de Zumárraga, kapłan z zakonu Świętego Franciszka. 43) I kiedy zbliżył się do pałacu, próbował zobaczyć się z Biskupem, poprosił aby słudzy i domownicy Biskupa go zapowiedzieli. 44) Po czym, po długim wyczekiwaniu, kiedy Biskup zechciał go zaprosić, przyszli go wezwać na pokoje. 45) I kiedy wszedł, uklęknął i pokłonił się przed jego czcigodnym obliczem i opowiedział o świętym życzeniu, o umiłowanych słowach Królowej Niebios, jej przesłaniu. I opowiedział także o tym wszystkim, co go zadziwiło, o tym, co słyszał i widział. 46) I kiedy Biskup wysłuchał jego słów, jego posłania, jakby nie do końca mu uwierzył. 47) Odpowiedział mu, łaskawie rzekł: „Synu mój, zechciej przyjść raz jeszcze, ponownie wysłucham cię ze spokojem, przyjrzę się temu od początku, przemyślę to, co skłoniło cię do przyjścia, twoją wolę, twoje pragnienie”. 48) Wyszedł z pałacu Juan Diego, szedł smutny, bowiem nie spełniło się od razu powierzone mu przesłanie.
2. DRUGIE OBJAWIENIE
49) Udał się z powrotem, po czym, kiedy dzień się już miał ku końcowi, poszedł prosto na szczyt wzgórza. 50) I miał wielkie szczęście móc znowu spotkać się z Królową Niebios, dokładnie w tym samym miejscu, gdzie zobaczył Ją po raz pierwszy. Pełna miłości czekała na niego. 51) Kiedy Ją zobaczył, pokłonił się przed Jej umiłowanym obliczem, padł na kolana i powiedział: 52) „Pani moja, Królowo, moja najukochańsza Panienko, byłem tam, gdzie mnie wysłałaś jako posłańca, poszedłem wypełnić Twe święte pragnienie, Twe umiłowane słowo. I choć nie bez trudności wszedłem na pokoje Przełożonego Kapłanów, ujrzałem go i w jego obecności, tak jak zechciałaś mi to powierzyć, przedstawiłem Twe pełne łaski pragnienie, Twe pełne miłości słowo. 53) Przyjął mnie uprzejmie i dobrotliwie wysłuchał, lecz odpowiedział mi tak, jakby słowa me nie zapadły w jego sercu, nie wydały się mu prawdziwe”. 54) Powiedział mi: „Zechciej przyjść jeszcze raz, ponownie wysłucham cię ze spokojem, przyjrzę się temu od początku, przemyślę to, co skłoniło cię do przyjścia, twoją wolę, twoje pragnienie”. 55) „Zdałem sobie doskonale sprawę, ze sposobu w jaki mi odpowiedział, że w istocie sądzi, iż Twoja świątynia, której budowę w tym miejscu zechciałaś łaskawie nam powierzyć, to całkowicie mój wymysł, że być może nie pochodzi z Twych czcigodnych ust. 56) Dlatego bardzo Cię proszę, Pani moja, Królowo, Przenajświętsza Panienko, abyś powierzyła Twe przesłanie, Twe wielbione słowo komuś ze szlachetnie urodzonych, komuś znanemu, szanowanemu i uczciwemu, aby dano mu wiarę. 57) Ponieważ w istocie ja nic nie znaczę, jestem powrozem tragarza, jestem jak to nosidło, jestem prochem, sam jestem ciężarem, nie moje to miejsce, nic tam po mnie, gdzie zechciałaś mnie wysłać, Dziewico Przenajświętsza, moja najukochańsza Córko, Pani i Królowo. 58) Proszę, byś zechciała mi wybaczyć: bowiem zasmucę Twe czcigodne oblicze, Twe pełne miłości serce. Pewnie zagniewam Cię, wzbudzę Twój gniew, o Pani moja”. 59) I zechciała mu odpowiedzieć zawsze pełna chwały Dziewica: 60) „Posłuchaj uważnie, najmłodszy z mych synów. Bądź pewien, że wiele mam sług, posłańców, emisariuszy, którym mogłabym powierzyć me pragnienie, moje słowo, aby wypełnili moją wolę. 61) Niemniej jest konieczne, abyś to właśnie był ty, który będzie o tym mówił, abyś to właśnie ty był tym, którego dłonie dopilnują spełnienia mej woli, mego pragnienia. 62) I bardzo cię proszę, mój najukochańszy synu, nakazuję ci stanowczo, byś jeszcze raz, jutro, poszedł do Biskupa . 63) I aby wiedział, usłyszał od ciebie w moim imieniu, że jest moim pragnieniem, by powstała świątynia, o którą proszę. 64) I powiedz mu jeszcze raz, że to ja, Maryja zawsze Dziewica, wielbiona Matka Boża, uczyniłam cię mym posłańcem”. 65) I odpowiedział Jej Juan Diego, rzekł z uszanowaniem: „Pani moja, Panienko moja, oby nie zasmuciło się Twe czcigodne oblicze, pełne miłości serce. Udam się z wielką ochotą, pójdę oczywiście, aby spełniło się Twe pełne łaski pragnienie, słowo godne uwielbienia. Nie ma mowy, bym tego nie uczynił, ani droga dla mnie uciążliwa. 66) Pójdę oczywiście, na pewno się udam wypełnić Twe pełne miłości pragnienie. Jednak mogę nie być łaskawie wysłuchany, a nawet jeśli, to mogą mi nie uwierzyć. 67) Niemniej, jutro pod wieczór powrócę z Twym czcigodnym pragnieniem, Twym pełnym łaski słowem i odpowiedzią Przełożonego Kapłanów. 68) Pójdę już, najukochańsza Córeńko moja, Panienko, Królowo moja. Pozostań, proszę, w pokoju i odpocznij trochę”. 69) Po czym udał się na spoczynek do swego domu. 70) Następnego dnia, w niedzielę, przed świtem, w panujących jeszcze ciemnościach, wyszedł ze swego domu i udał się prosto do Tlatelolco, tam, gdzie objaśniano Boże sprawy, aby obecność swą na liście potwierdzić, a potem pójść do Przełożonego Kapłanów. 71) I gdzieś około dziesiątej rano był już gotów: wysłuchano Mszy, sprawdzono listę i ludzie się rozeszli. 72) Ale Juan Diego poszedł prosto do pałacu czcigodnego Biskupa . 73) I jak tylko tam dotarł, uczynił wszystko, co możliwe, aby mieć zaszczyt spotkać się z nim raz jeszcze i pomimo wielu trudności Biskup go przyjął. 74) Rzucił się przed nim na kolana, zalał łzami, zasmucił i wyjawił czcigodne pragnienie, pełne miłości słowo Królowej Niebios. 75) I aby dano w końcu wiarę posłaniu, woli Przenajświętszej Panienki, by powstała, została zbudowana świątynia tam, gdzie zechciała wskazać, tam, gdzie tego zapragnęła. 76) Zapytał czcigodny Biskup o mnóstwo rzeczy i aby upewnić się w swym sercu przepytał go, gdzie Ją widział, jak wyglądała. I Juan Diego wszystko bez wyjątku opowiedział czcigodnemu Biskupowi . 77) Ale pomimo że spotkał go ten zaszczyt przedstawienia nawet najdrobniejszych szczegółów tego, co widział, tego, co go zadziwiło, i choć nie było wątpliwości, że to była Ona, zawsze Dziewica, uwielbiana, błogosławiona i przecudna Matka naszego Zbawiciela, Jezusa Chrystusa, 78) to jednak nie miało się jeszcze spełnić jego posłanie. 79) Rzekł mu Biskup , że jego słowa, jego prośba to jeszcze za mało, aby jej zadośćuczynić. 80) Że potrzebny jest jeszcze jakiś znak, aby uwierzyć, że to właśnie Ona, Królowa Niebios, zechciała uczynić go swym posłańcem. 81) I jak tylko Juan Diego to usłyszał, zwrócił się z szacunkiem do Biskupa : 82) „Panie mój, zechciej wskazać, cóż to za znak, o który raczysz prosić, a udam się natychmiast w drogę, aby otrzymać go od Królowej Niebios, Tej, która uczyniła mnie swym posłańcem”. 83) I ujrzał Biskup , że wszystko potwierdza, że od początku do końca niczego nie żałuje, że nie ma w nim zwątpienia. Więc pożegnał go, 84) ale natychmiast potem rozkazał swym najbardziej zaufanym domownikom, aby poszli za nim, żeby uważnie wyśledzili, dokąd idzie, z kim się spotyka i rozmawia. 85) Tak też się stało, Juan Diego zaś prosto udał się drogą, co zawsze. 86) I był śledzony, jednak tam, gdzie otwiera się wąwóz w pobliżu Tepeyac, tam, gdzie drewniany most, stracili go z oczu i choć go szukali wszędzie, nigdzie go nie znaleźli. 87) Tak więc zeźleni ruszyli z powrotem, pełni gniewu także dlatego, że uniemożliwił im ich zamiar. 88) Tak więc wrócili, aby nalegać i utwierdzić Biskupa w przekonaniu, że celowo go oszukuje, że jedynie opowieści snuje, które albo śnił, albo to, co mówi i o co prosi, jedynie sennym marzeniem było. 89) I tak też zmówili się między sobą, że jeśli powróci raz jeszcze, to go złapią i surowo ukarzą, żeby więcej już się nie kręcił, opowiadając kłamstwa, ani nie mieszał ludziom w głowach.
3. TRZECIE OBJAWIENIE
90) W tym czasie Juan Diego stał przed czcigodnym obliczem Maryi zawsze Dziewicy i przekazywał odpowiedź czcigodnego Biskupa . 91) Po wysłuchaniu jej Wielka Pani i Królowa rzekła: 92) „Niech tak się stanie, mój najukochańszy Synu, przyjdziesz tutaj raz jeszcze, aby zanieść Wielkiemu Kapłanowi dowód, znak, którego zażądał do ciebie. 93) Wówczas natychmiast ci uwierzy i będzie ci ufał i o nic nie będzie cię podejrzewał. 94) I bądź pewien, niech to zapadnie w twym sercu, mój umiłowany Synu, że wynagrodzę ci twą troskę, twe oddanie, twe zmęczenia, które stały się twym udziałem z miłości do mnie. 95) Odwagi, mój chłopcze! Jutro z utęsknieniem będę tu czekać na ciebie”. 96) Ale następnego dnia Juan Diego, który miał zanieść Jej znak, aby dano mu wiarę, już nie powrócił. 97) Bowiem kiedy dotarł do swego domu stryj jego o imieniu Juan Bernardino rozchorował się i był w bardzo ciężkim stanie. 98) I dlatego cały dzień Juan Diego szukał lekarza i robił, co mógł, ale było już za późno: na stryja przyszła ostatnia godzina. 99) I pod wieczór wiele razy upraszał go stryj, aby jeszcze przed świtem, kiedy wszystko pogrążone w mroku, udał się tutaj, uczynił to dla niego i przybył do Tlatelolco i wezwał jednego z kapłanów, aby zechciał go wyspowiadać i przygotować go w tej ostatniej godzinie. 100) Ponieważ był całkiem pewien, że już nadeszła jego pora, że oto nadchodzi śmierć, że już nie zdoła się podnieść i wyleczyć. 101) I we wtorek, jeszcze o zmroku, wyszedł z domu Juan Diego, aby wezwać kapłana z Tlatelolco. 102) I kiedy zbliżył się w pobliże wzgórza Tepeyac i znalazł się u jego podnóża, skąd wychodzi droga, tam, gdzie zachodzi słońce, w miejscu, przez które przedtem przechodził, rzekł do siebie: 103) „Jeżeli udam się drogą naprzeciwko, to może być, że zechce ujrzeć mnie tu szlachetna Pani i tak jak przedtem zatrzymać, abym zaniósł znak Przełożonemu Kapłanów, tak jak była łaskawa mi rozkazać. 104) Niech jednak najpierw zniknie moja troska, abym mógł szybko i z uszanowaniem wezwać kapłana. Mój czcigodny stryj już tylko jedynie tego oczekuje”. 105) Dlatego też obszedł zboczem wzgórze, wszedł na drugą stronę, skąd wyłania się słońce, aby szybko dotrzeć do miasta Meksyk i żeby nie zatrzymała go Królowa Niebieska. 106) Wyobrażał sobie, że jeśli obejdzie wzgórze, to nie spostrzeże go Ta, której spojrzenie obecne jest wszędzie.
4. CZWARTE OBJAWIENIE
107) Lecz ujrzał Ją, kiedy schodziła ze szczytu wzgórza, skąd z miłością go obserwowała, skąd spoglądała nań z uwagą. 108) Wyszła mu na spotkanie z drugiej strony wzgórza, zaszła mu drogę i łaskawie zapytała: 109) „Co tam, Synu mój najmniejszy? Dokąd idziesz? Dokąd się udajesz?”. 110) I on być może się zasmucił, być może zawstydził, a może, zaskoczony, wystraszył się. 111) Pokłonił się przed Jej czcigodnym obliczem, pozdrowił z uszanowaniem i dostąpił zaszczytu, mówiąc: 112) „Panienko moja ukochana, Pani moja, niech Bóg ma Cię w swej opiece. Jak Ci się spało? Jak Twoje zdrowie? 113) Zasmucę Twe uwielbiane oblicze, twoje ukochane serce, jako że zechciej wiedzieć, Panienko moja, że w ciężkim stanie jest jeden z moich domowników, mój stryj. 114) Spadła na niego ciężka choroba i jest konający. 115) I dlatego podążam spiesznie do Twego przybytku w mieście Meksyk, aby wezwać jednego z ukochanych synów Naszego Pana, jednego z kapłanów, aby zechciał pójść wyspowiadać go i przygotować. 116) Bowiem doprawdy po to przyszliśmy na świat, aby oczekiwać na daninę naszej śmierci. 117) Jednak jak tylko to zrobię, zaraz tu wrócę, aby zanieść Twe pełne łaski słowo, Twe czcigodne pragnienie, o Pani, Panienko moja. 118) Upraszam, byś zechciała mi wybaczyć, byś była cierpliwa we wszystkim, nie ma tu z mej strony żadnego wybiegu, Córeńko moja najmniejsza, uwielbiana Panienko, jako że przybędę jak najszybciej jutro z samego rana”. 119) I jak tylko usłyszała słowa Juana Diego, zechciała mu odpowiedzieć doskonała w swym miłosierdziu Dziewica: 120) „Proszę, byś pilnie wysłuchał, wziął sobie to głęboko do serca, najukochańszy mój synu: Niczym jest to, co cię wystraszyło, co cię zatroskało. Niech przestanie burzyć się twe oblicze, twoje serce. Nie obawiaj się tej choroby ani żadnej innej przypadłości lub zasmucającego bólu. 121) Czyż nie jestem tą, która ma zaszczyt być twoją uwielbianą Matką? Czyż nie ogarniam cię mym cieniem, opieką? Czyż nie jestem źródłem twego dobrobytu? Czyż nie otaczam cię ramionami i nie noszę na mym sercu? Czyżby ci jeszcze czegoś brakowało? 122) Proszę cię, niech już nic cię nie smuci, nic nie niepokoi. Niech cię nie trwoży choroba twego czcigodnego stryja. Doprawdy nie umrze on teraz z jej powodu. Bądź pewien, że już wyzdrowiał”. 123) (Po czym, właśnie w tym momencie wyzdrowiał jego czcigodny stryj, jak się o tym później dowiedziano . 124) I ledwie Juan Diego wysłuchał Jej miłościwego życzenia, wielbionego słowa Królowej Niebios, znalazł w nim wielkie pocieszenie, uradowało się wielce jego serce. 125) Więc zwrócił się do Niej, aby zechciała natychmiast wysłać go jako posłańca, aby zobaczyć się z Biskupem i zanieść mu znak, znak Jej prawdy, tak aby dał mu wiarę. 126) I Królowa Niebios poleciła mu zaraz, by wszedł na szczyt wzgórza, tam, gdzie poprzednio miał zaszczyt ją ujrzeć. 127) Rzekła: „Wejdź, ukochany mój synu, na szczyt wzgórza, tam, gdzie mnie ujrzałeś i gdzie powierzyłam ci moje słowo. 128) Zobaczysz tam wiele rozmaitych kwiatów. Zerwij je, zbierz razem i zejdź z nimi, przynieś przed me oblicze”. 129) Wspiął się zaraz Juan Diego na wzgórze 130) i kiedy dotarł na górę, zadziwił się wielce: wszędzie rozpościerały się kwitnące, rozchylające swe korony, wspaniałe, cudowne kwiaty, jak te kastylijskie, jakkolwiek nie była to pora ich kwitnięcia, 131) ponieważ w istocie w tym czasie zdarzają się silne przymrozki. 132) Intensywnie pachniały, zaś nocna rosa wypełniała je jakby perłami cudownymi. 133) Zaraz począł je zrywać, zebrał dosłownie wszystkie razem i napełnił nimi swe okrycie, swą opończę. 134) Jednak na szczycie wzgórza nigdy nie rosły żadne kwiaty. Było tam pełno skał, chwastów, wielka ilość kolców, opuncji i akacji. 135) I nawet jeśli wyrastały jakieś rośliny, to był wówczas grudzień, kiedy wszystko pochłania, niszczy lodowate zimno. 136) Potem zszedł i z uszanowaniem przyniósł Królowej Niebios rozmaite kwiaty, które poszedł zerwać. 137) A Ona, kiedy je zobaczyła, zechciała wziąć je w swe dłonie, 138) potem z powrotem umieściła je w opończy Juana Diego i rzekła: 139) „Najukochańszy mój Synu, te rozmaite kwiaty są dowodem, są znakiem, który zaniesiesz Biskupowi . 140) Powiesz mu ode mnie, by dostrzegł w nim moje pragnienie i je spełnił, wykonał moją wolę. 141) I ty, ty jesteś moim wysłannikiem, w tobie pokładam całą moją nadzieję. 142) I nakazuję ci stanowczo, byś tylko i wyłącznie przed Biskupem rozwinął twe okrycie i ukazał, z czym przychodzisz. 143) I opowiesz mu ze wszystkimi szczegółami, w jaki sposób wysłałam cię, byś wszedł na szczyt wzgórza i zerwał kwiaty oraz wszystko, co zobaczyłeś i podziwiałeś. 144) W ten sposób wielce poruszysz serce Przełożonego Kapłanów, tak aby potem się wstawił, by dokonano tego, by wzniesiono świątynię, o którą prosiłam”. 145) I kiedy Królowa Niebios zechciała się z nim pożegnać, poszedł drogą prosto do miasta Meksyk, szczęśliwy i przepełniony radością. 146) I tak szedł z uradowanym sercem, ponieważ teraz wszystko się miało dobrze skończyć i wypełnić jego posłanie. 147) Wielką uwagę zwracał na to, co niósł w opończy, aby nic z niej nie uronić. 148) Szedł przepełniony zapachem rozmaitych cudownych kwiatów.
5. POJAWIENIE SIĘ OBRAZU
149) I kiedy dotarł do biskupiego pałacu, wyszedł mu spotkanie jego zarządca, a nawet niektórzy domownicy czcigodnego Biskupa. 150) I prosił ich, by zechcieli mu powiedzieć, że chciałby go zobaczyć, lecz żaden się nie zgodził, nie chcieli go słuchać, być może dlatego, że nawet jeszcze nie świtało. 151) A może dlatego, że już go znali i wiedzieli, że tylko się naprzykrza i głowę zawraca. 152) Dlatego, że już inni opowiedzieli, jak zniknął im z oczu, kiedy go śledzili. 153) Długi czas tam stał i czekał na odpowiedź. 154) I kiedy zobaczyli, że tak długi czas oczekuje w bezruchu, ze spuszczoną głową na wezwanie, zauważyli, że coś przyniósł w swym okryciu i zbliżyli się, aby zobaczyć, co niesie, aby zaspokoić swą ciekawość. 155) I Juan Diego widząc, że nie sposób ukryć, co przyniósł ze sobą i że będą mu dokuczać, popychać lub poniewierać, uchylił rąbka opończy i ukazał, że były to kwiaty. 156) I kiedy zobaczyli, że były to różnorodne i delikatne kwiaty, zadziwili się wielce, bo nie była to ich pora, tym bardziej widząc je tak świeże, rozkwitłe, pachnące i cudowne. 157) I zapragnęli wziąć kilka, zabrać mu je. 158) I trzy razy odważyli się sięgnąć po nie, ale im się nie udało, 159) ponieważ kiedy próbowali sięgnąć po nie, stało się to niemożliwe, widzieli je jedynie jakby namalowane lub wyhaftowane albo naszyte. 160) Natychmiast poszli powiedzieć czcigodnemu Biskupowi , co widzieli 161) i że zamierza zobaczyć go biedny Indianin, który już tyle razy przychodził, który tyle już czasu oczekiwał, aby się z nim spotkać. 162) I jak tylko usłyszał to czcigodny Biskup , tknęło go, że był to dowód, aby zgodził się na to, co ów człowiek stara się wypełnić. 163) Zaraz zechciał go wezwać, rozkazał, aby natychmiast wszedł do środka i dostąpił zaszczytu spotkania się z nim. 164) I kiedy wszedł, pokłonił się przed jego czcigodnym obliczem, tak jak to czynił wcześniej. 165) I od nowa i z całym szacunkiem opowiedział wszystko, co widział, co podziwiał oraz o swoim posłaniu. 166) Rzekł mu z uszanowaniem: „Panie mój, ty, który masz władzę, zrobiłem, wykonałem to, co zechciałeś mi rozkazać 167) i tak też miałem zaszczyt pójść i powiedzieć mojej Pani, Królowej Niebios, czcigodnej i uwielbianej Matce Bożej, że z całym szacunkiem prosiłeś o jakiś znak, aby dać mi wiarę, aby wznieść Jej świątynię tam, gdzie zechciała wskazać, aby została zbudowana. 168) I także miałem honor powiedzieć Jej, że dałem ci słowo, że przyniosę tutaj jakiś znak, jakiś dowód Jej czcigodnej woli, zgodnie z tym, co mi oznajmiłeś. 169) I była tak dobra, że wysłuchała twego pełnego czci życzenia, twego pełnego miłości słowa i przyjęła z radością twą prośbę o jakiś znak, dowód od Niej, aby wypełniona została, stała się ciałem jej umiłowana wola. 170) I dzisiaj, zanim jeszcze świtało, zechciała rozkazać mi, abym znowu miał zaszczyt pójść i spotkać się z tobą. 171) I z sercem wypełnionym dumą poprosiłem o jakiś Jej znak, aby dano mi wiarę, jako że wspomniała mi, że mogłaby mi go dać i natychmiast zgodziła się uczynić to. 172) I zechciała posłać mnie na szczyt wzgórza, gdzie wcześniej miałem zaszczyt ujrzeć Ją, abym zerwał cudowne i rozmaite kwiaty. 173) I kiedy je zerwałem, zniosłem je potem na dół. 174) I ujęła je w swe dłonie, zechciała ich dotknąć. 175) Aby następnie umieścić znowu w mej opończy, 176) abym dostąpił tego wyróżnienia i przyniósł je tutaj i tylko tobie je wręczył. 177) Pomimo że dobrze wiedziałem, iż szczyt wzgórza to nie miejsce na kwiaty, bowiem jest tam jedynie wiele skał, mnóstwo chwastów, kolczastych roślin, obfitość wątłych opuncji i akacji, to nie miałem żadnych wątpliwości, nie zawahałem się. 178) Kiedy dotarłem na szczyt wzgórza zobaczyłem tam Ukwieconą Ziemię! 179) Były tam razem zebrane wszelkie cudowne i rozmaite kwiaty, najwspanialsze, jak te kastylijskie, pokryte rosą, rozświetlone, i pospiesznie zaraz zacząłem je zrywać. 180) I zechciała mi powiedzieć, abym miał honor wręczyć je tobie od Niej, co niniejszym czynię, abyś dojrzał w nich znak, o który prosiłeś, aby spełniona została Jej wola. 181) I aby widocznym się stało, że prawdą jest moje słowo, moje posłannictwo, 182) oto one! Zechciej je przyjąć!”. 183) I w tym momencie, stojąc, rozwinął swą białą opończę, w której znajdowały się kwiaty. 184) I kiedy zsuwały się wszystkie cudowne, przeróżne kwiaty z opończy na podłogę, 185) w tejże chwili ukazał się ów znak, niespodziewanie objawił się cudowny i umiłowany obraz Maryi zawsze Dziewicy, Matki Bożej, tenże sam, który do dziś jest zachowany 186) i znajduje się w Jej cudownym przybytku w Tepeyac, nazywany Guadalupe. 187) I jak tylko ujrzeli go czcigodny Biskup oraz wszyscy obecni, rzucili się na kolana i spoglądali z zachwytem. 188) Powstali, by go obejrzeć, wzruszyli się, poruszyło się ich serce, czuli, jak w uniesieniu zamierają ich serce i myśl… 189) I czcigodny Biskup ze łzami skruchy prosił i błagał Ją o wybaczenie za niespełnienie od razu Jej pełnej czci woli, Jej pełnego miłości życzenia, Jej umiłowanego słowa. 190) I kiedy wstał, zdjął przewiązane na szyi Juana Diego odzienie, jego opończę. 191) Na niej zechciała się objawić, utrwalić swój obraz Królowa Niebios. 192) I dlatego zabrał ją natychmiast i z uszanowaniem umieścił w swej prywatnej kaplicy. 193) I cały dzień spędził Juan Diego w domu Biskupa , który zechciał go zatrzymać. 194) I następnego dnia rzekł do niego: „Chodźmy! Pokażesz, gdzie jest to miejsce czcigodnej woli Królowej Niebios, gdzie pragnie, by wybudowano Jej świątynię”. 195) Natychmiast wezwano ludzi, aby to uczynić, aby ją wznieść. 196) I Juan Diego, kiedy już ukazał miejsce, gdzie zechciała Królowa Niebios powierzyć mu budowę świątyni, poprosił ludzi, by pozwolili mu odejść. 197) Chciał udać się do domu, by zobaczyć się ze swym czcigodnym stryjem Juanem Bernardino, który leżał pogrążony w ciężkiej chorobie, kiedy Juan Diego wychodził, aby wezwać kapłana z Tlatelolco, aby go wyspowiadał i przygotował i o którym raczyła powiedzieć Królowa Niebieska, że wyzdrowiał. 198) I towarzyszyli mu w drodze do domu, nie pozwolili, aby poszedł sam. 6. PIĄTE OBJAWIENIE 199) I kiedy przybyli, zobaczyli stryja wielce zadowolonego, nic go już nie bolało. 200) I zadziwił się stryj, widząc swego bratanka tak otoczonego ludźmi, tak zaszczyconego. 201) I spytał się bratanka, dlaczego tak się dzieje, skąd te zaszczyty. 202) I ten mu opowiedział, że kiedy wyszedł zawołać kapłana, aby go wyspowiadał i przygotował, ukazała się mu na wzgórzu Tepeyac pełna dobroci Królowa Niebios. 203) I jak go wysłała jako posłańca do miasta Meksyk, do czcigodnego Biskupa , aby zechciał wznieść jej dom w Tepeyac. 204) I że mu powiedziała, aby się nie martwił, że stryj ma się już dobrze, co uspokoiło całkowicie jego serce. 205) I rzekł mu czcigodny stryj, że to prawda, że natychmiast wówczas wyzdrowiał. 206) I że Ją widział, że objawiła się mu pod taką samą postacią, jak jego bratankowi. 207) I wspomniał, że jego też zechciała uczynić posłańcem do Biskupa. 208) I że kiedy zobaczy Biskupa , aby opowiedział mu wszystko, co widział 209) i w jak cudowny sposób zechciała go uzdrowić 210) i że zechciała zwrócić się, poprosić, aby cudowny i wielbiony obraz nosił imię i był znany jako obraz Maryi Guadalupańskiej zawsze Dziewicy. 211) I zaraz zaprowadzili Juana Bernardino przed oblicze czcigodnego Biskupa, by powiedział i złożył swe świadectwo. 212) I zarówno jego, jak i bratanka ugościł Biskup kilka dni w swoim domu 213) i w tym samym czasie wzniesiono świątynię Królowej Niebieskiej, tam w Tepeyac, gdzie zechciała objawić się Juanowi Diego. 214) Zaś czcigodny Biskup przeniósł do Głównego Kościoła przecudny i uwielbiany obraz cudownej Panienki Niebios. 215) Zechciał przenieść go ze swego pałacu, ze swej prywatnej kaplicy, aby wszyscy ludzie zobaczyli, podziwiali Jej cudowny i wielbiony obraz. 216) I całe miasto, wszyscy ludzie ruszyli, aby dostąpić zaszczytu ujrzenia Jej, wielbienia Jej cudownego, ukochanego obrazu. 217) Przybywali i spływało na nich jego boskie tchnienie 218) i zanosili w uniesieniu swoje błagania. 219) I wielce się zachwycali, w jak cudownie nadprzyrodzony sposób zechciała się objawić, 220) albowiem stało się oczywiste, że żadnej istocie ludzkiej tego świata nie mógł przypaść zaszczyt namalowania samej esencji Jej cudownej i uwielbianej postaci.
Źródło: Achmatowicz J. (2010 . Nican Mopohua. Główne źródło studiów nad objawieniami guadalupańskimi w Meksyku w 1531 roku, Wrocław, Oficyna Wydawnicza ATUT.
Cudowny wizerunek Maryi Guadalupe
Cudowny obraz nie namalowany ludzką ręką
Uznawany za święty, wizerunek Matki Boskiej, do dziś znajduje się w świątyni u podnóża góry Tepeyac. Każdego dnia tysiące ludzi przybywa aby oddać cześć Dziewicy z Guadalupe. Św. Juan Diego został opiekunem bazyliki i spędził tam resztę życia. W maju 1990 roku został beatyfikowany przez Jana Pawła II, a 31.lipca 2002 został kanonizowany.
Przez wieki wizerunek z Guadalupe był badany i studiowany przez malarzy, lekarzy i uczonych. Wszyscy oni dochodzili do niezwykłych wniosków. Współczesne badania naukowe potwierdziły powszechne przekonanie wiernych, że święty Wizerunek Matki Bożej z Guadalupe nie jest dziełem człowieka.
Badania naukowe Wizerunku
W XX wieku cudowny wizerunek podano szczególnie surowym, laboratoryjnym analizom. Podobnie jak Całun Turyński, był on badany przy użyciu najnowocześniejszej aparatury.
Obraz opierający się prawom fizyki?
Rektor bazyliki „Santa Maria di Guadalupe”, ks. prałat Diego Monroy Ponce:
„Fenomen obrazu jest zjawiskiem niewytłumaczalnym w świetle nauki. Przyjeżdżali badacze z Australii i Niemiec, naukowcy z NASA i zawsze okazywało się, że obraz nie ma żadnych poważnych uszkodzeń, choć materiał, z którego wykonana jest tunika, włókno ayate, ulega zniszczeniu po kilkudziesięciu latach, a do dziś nie zachował się żaden inny taki płaszcz z XVI wieku”.
Długoletnie badania wybitnych specjalistów Ernesto Sodi Pallares i Roberto Palacios doprowadziły w 1976 r. do identyfikacji płótna użytego do wykonania płaszcza Indianina Juan Diego, na którym znajduje się obraz Matki Bożej. Płótno to zostało utkane z włókien kaktusa, które są bardzo nietrwałe. Jest to materiał ulegający szybkiemu zniszczeniu. Współcześni naukowcy twierdzą, że tego rodzaju tkanina ulega zniszczeniu po kilkudziesięciu latach. Fakt, że przetrwała przeszło 470 lat jest zadziwiający i niewytłumaczalny z naukowego punktu widzenia.
Kolejną niezwykłą rzeczą jest fakt, że wizerunek ponad 100 lat wisiał bez żadnego zabezpieczającego go szkła, przed dymem ze świec i kadzideł, i przed wpływami atmosferycznymi, a mimo to nie pozostawiło to na nim żadnych śladów.
Słynny meksykański malarz Miguel Cabrera pisze że w 1753 r. widział , jak przez dwie godziny , około 500 razy , pielgrzymi dotykali obrazu różnego rodzaju przedmiotami , które mieli ze sobą . Każdy inny obraz , który by się znajdował w podobnych warunkach , szybko uległ by zniszczeniu , zaczernieniu i stal by się nie rozpoznawalny . Natomiast obraz z Guadalupe nie jest w ogóle zniszczony . Badania naukowe wykazały , że z niewyjaśnionych przyczyn materiał , na którym odbity jest obraz Matki Bożej , w ogóle nie przyjmuje kurzu , odpycha insekty , bakterie i grzyby . Profesor Philip Callahan z Uniwersytetu na Florydzie , który badał obraz z Guadalupe w 1979 r. w swoim raporcie napisał że z jednej wotywnej palącej się świecy jest emitowanych ponad 600 mikrowatów . w zamkniętym pomieszczeniu przy setkach palących się świec i tysiącach pielgrzymów powstaje tak wielkie zanieczyszczenie , że w krótkim czasie powinno nastąpić całkowite wyblaknięcie kolorów i zniszczenie samego obrazu . Święty obraz Matki Bożej z Guadalupe wydaje się jednak całkowicie uodporniony na wszelkiego rodzaju niszczące oddziaływanie . Fakt doskonałego zachowania płótna oraz delikatnych kolorów , w całym ich bogactwie i świeżości , wprawia w prawdziwe zdumienie wszystkich ekspertów i znawców sztuki . wielu sceptyków i racjonalistów w konfrontacji z faktami , które odkryli , badając święty obraz , odrzuciło swój sceptycyzm i nie wiarę, klękając przed tajemnicą niewidzialnego Boga . I tak na przykład meksykański architekt Ramirez Vasguez , któremu w 1975 r. powierzono zaprojektowanie nowej bazyliki w Guadalupe , otrzymał pozwolenie na dokładne zbadanie obrazu Matki Bożej . Wyniki tych badań były dla niego tak wielkim intelektualnym i duchowym wstrząsem , że porzucił swój agnostycyzm i stal się gorliwym katolikiem .
Naukowcy stwierdzili również, że z niewyjaśnionych przyczyn, materiał, na którym widnieje obraz Matki Bożej, odpycha insekty. Ponadto nie dałoby się namalować żadnego obrazu na tego rodzaju tkaninie, której sploty są tak rzadkie. Sposób i technika powstania obrazu Matki Bożej pozostaje więc dla współczesnej nauki niewyjaśnioną zagadką.
Do niewytłumaczalnego zdarzenia, doszło przed laty podczas przeprowadzania prac renowacyjnych. Konserwatorzy zabytków, którzy polerowali ramę, przez nieuwagę rozlali na płótno żrący kwas.
„Na obrazie, w rogu, przez pewien czas widać było plamę po rozlaniu tego środka, jednak kwas nie wyrządził wizerunkowi żadnej krzywdy. Następnie plama, która powstała na skutek reakcji z tym środkiem, samoczynnie zniknęła”.
Pomimo upływu czasu wizerunek na płótnie nie wyblakł. Zachował intensywność kolorów, choć płaszcz, na którym znajduje się wizerunek, nie był w żaden sposób zagruntowany. Diagnoza badaczy jest jednoznaczna: płaszcz żyjącego przed wiekami Azteka nie poddaje się prawom fizyki. Twierdzą oni, że wizerunek nie mógł być namalowany ludzką ręką.
Kto namalował ten wizerunek?
Sposób w jaki powstał obraz ciągle pozostaje niewyjaśnioną zagadką. Wielokrotne i szczegółowe naukowe badania obrazu Matki Bożej z Guadalupe wprowadzają w zdumienie świat nauki. Wśród wielu, światowej sławy naukowców obraz ten badał także laureat nagrody Nobla w dziedzinie chemii prof. Richard Kuhn z Heidelbergu.
Najbardziej zdumiewającym wynikiem naukowych badań jest stwierdzenie faktu, że na obrazie postaci Matki Bożej nie ma żadnych śladów znanych barwników syntetycznych, oraz żadnych pigmentów pochodzenia organicznego, mineralnego lub roślinnego. Na płótnie nie ma również żadnych śladów wstępnego malowania oraz innych środków używanych przez malarzy. Każda farba jest związkiem chemicznym, którego cząsteczki wiążą się z tkaniną. Kiedy ich tam nie ma, nie ma też koloru, a więc i obrazu. Wizerunek na tunice jest czystą celulozą, czyli z chemicznego punktu widzenia nie istnieje.
Naukowcy stwierdzili z całą pewnością, że na płótnie nie ma śladów pędzla. Oczy Matki Bożej posiadają nadzwyczajną głębię. Wyglądają jak oczy żywej osoby. Wielokrotne, specjalistyczne badania, pozwoliły na odkrycie w oczach Matki Bożej tak zwanego zjawiska refleksu, które występuje tylko u żywych ludzi i którego nie można odtworzyć przy pomocy najdoskonalszej nawet techniki malarskiej.
Jeszcze jeden naukowiec, Dr. Philip Callahan stwierdził po wykonaniu zdjęć w podczerwieni, że obraz nie został wykonany ręką człowieka. „[How] it is possible to explain this image and its consistency in time without colors, on a fabric that has not been treated?” – „Jak można wyjaśnić istnienie obrazu i jego skład bez kolorów, na nietkniętej tkaninie?”
Tonsmann dodał: „[How] is it possible that, despite the fact there is no paint, the colors maintain their luminosity and brilliance?” -„Jak to możliwe, że pomimo faktu, że tam nie ma farby, kolory posiadają swoją świetlistość i jasność?”.
Tonsmann dodał również: „Callahan i Smith ukazali jak obraz zmienia swe kolory powoli równocześnie z kątem patrzenia, fenomen znany pod słowem irydescencja, technika która nie może być odtworzona ludzkimi rękami.”
Gwiazdozbiory na płaszczu Maryi
Ksiądz Xavier Eskalada od lat prowadzi badania dotyczące wizerunku „Virgen de Guadalupe”. Jest on duchownym, który wielokrotnie spotykał się z Papieżem.
To, czego dowodzi ów ksiądz, wydaje się potwierdzać nadprzyrodzone pochodzenie wizerunku.
„Na płaszczu Juana Diego bez trudu można rozpoznać wiele gwiazdozbiorów. Badania naukowe prowadzone w 1981 roku wykazały, że układ gwiazd na tunice jest identyczny z tym, jaki miał miejsce nad Meksykiem w grudniu 1531 roku. Układ ten nie jest przedstawiony geocentrycznie, to znaczy tak jakby obserwator znajdował się na Ziemi, lecz heliocentrycznie, czyli tak jakby obserwator znajdował się na Słońcu”.
Doktor (fonet.)Mero Hernandez Ileskaz (astronom), otrzymał we Francji odznaczenie za badania nad wizerunkiem Matki Bożej z Guadalupe. Wraz z innymi naukowcami odkrył, że gwiazdy na płaszczu Madonny wskazują na dzień, w którym ukazała się po raz ostatni.
„Układ gwiazd na płaszczu Maryi odzwierciedla zimowy obraz nieba w dniu jej ukazania się, czyli 12 grudnia 1531 roku o godzinie 10.40 rano. Potwierdza to również widoczna na płaszczu północna część nieba, z jasnymi gwiazdami nieba południowego, jeśli popatrzeć od strony twarzy Madonny. Można też zobaczyć wschodniej części nieba. Wszystko zależy od sposobu patrzenia, od ułożenia wizerunku na płaszczu, kiedy patrzymy na niego z zewnątrz. Ponieważ szata jest rozpostarta, nie można zobaczyć gwiazd po jej drugiej stronie.
Na głowie Maryi widać Koronę, na Jej łonie konstelację Panny, a na wizerunku nienarodzonego dziecka konstelację Lwa. Badania nad tymi motywami są niezwykle ważne z estetycznego punktu widzenia.
Najważniejszym znakiem odkrytym na płaszczu jest czarny łuk przypominający meksykańskie naczynie. Koresponduje on z ciemnym trójkątem, który z jednej strony wskazuje na Madonnę, z drugiej zaś na wizerunek [nauaui] spotykany w Meksykańskiej religii i w kalendarzu Azteków. W końcu zaś dostrzegamy podstawowy kontrast między pionową figurą, a poziomo ułożonymi rękami.”
Dr Ileskaz oraz inni naukowcy zgadzają się, że szczegółowe badania wizerunku Matki Bożej z Guadalupe, każdego dnia pozwalają odkryć coś nowego.
Obrazy w oczach Maryi
W r. 1929 Alfonso Marcue, oficjalny fotograf Bazyliki, odkrył jakby odbicie jasnego obrazu brodatego mężczyzny w prawym oku wizerunku Dziewicy. Początkowo nie wierzył własnym oczom. „Jakże to możliwe? Brodaty mężczyzna w oku Matki Bożej?” Jednak po wielu badaniach zdjęć nie ma już wątpliwości i decyduje się powiadomić władze Bazyliki. Zaskoczenie było tak wielkie, że… nakazano mu po prostu całkowite milczenie o tym odkryciu, czemu się podporządkował. 20 lat później, 29 maja 1951 r., Jose Carlos Salinas Chavez, badając dobrej jakości zdjęcie twarzy dokonuje takiego samego odkrycia! Wyraźne odbicie brodatego mężczyzny w prawym oku. Widzi też odbicia w oku lewym.
Od tej chwili liczne osoby, około 20 fizyków i okulistów, miały okazję zbadać z bliska oczy Dziewicy na Jej cudownym wizerunku, na tilmie. Pierwszym był znanym okulista dr Javier Torroella Bueno. Badania dokonał 27 marca 1956 r. W sporządzonym raporcie, pierwszym, jaki opublikowano na ten temat, udowadnia obecność potrójnego odbicia (zjawisko Purkyniego-Sansona), charakterystyczne dla każdego żywego oka ludzkiego i oświadcza, że te obrazy umieszczone są dokładnie tam, gdzie być powinny, zgodnie ze wspomnianym zjawiskiem oraz to, że zniekształcenie obrazów jest zgodne z załamaniem rogówki. W tym samym roku okulista, dr Rafael Torrija Lavoignet, bada oczy we wszystkich szczegółach oftalmoskopem. Zauważa kształt postaci ludzkiej ukazujący się w rogówce oczu tam, gdzie powinna się znajdować w związku ze zniekształceniem normalnego oka ludzkiego, a zwłaszcza – co niezwykłe – odnotowuje, że oczy wydają mu się niezwykle żywe, gdy są badane. Wiele innych badań podjęli okuliści: wszyscy byli zgodni co do wyników swych badań. Były nawet doniesienia w kilku studiach, że optycy zidentyczki na powiekach z Obrazu.
Jose Aste Tonsmann
Mieszkający dziś na stałe w Meksyku peruwiański naukowiec José Aste Tönsmann jest doktorem informatyki. W 1979 roku pracował dla IBM i zajmował się obrazami mikroskopowymi. Przez 4 lata uczestniczył w pracach badawczych odkrywając różne postaci niezidentyfikowanych osób. Obecnie prowadzi Centrum Studiów Guadalupańskich (Centro de Estudios Guadalupanos) w Meksyku. Tonsmann użył cyfrowego procesu obróbki zdjęć używanego przez sondy kosmiczne i sztuczne satelity.
„Wtedy dowiedziałem się, że 60. lat wcześniej pewien fotograf odkrył jakiś dziwny obraz w źrenicach wizerunku Matki Boskiej. Dotarłem również do informacji, że także inny człowiek Jose Carlos Salinas przy pomocy szkła powiększającego starał się w 1951 roku potwierdzić wcześniejsze odkrycia. Ja dysponowałem zaawansowaną techniką komputerową dlatego niezwłocznie przystąpiłem do zakrojonych na dużą skalę prac.”
Oko prawe i oko lewe
Obraz Matki Boskiej z Guadalupe ma wymiary 145 na 105 cm. Źrenice oczu mają ok. 7 mm. Jose Aste w swoich pracach powiększył obraz źrenicy oka 2500 tys. razy.
„Wtedy udało mi się odnaleźć coś bardzo zaskakującego. Odkryłem postać pewnego siedzącego Indianina, który był najprawdopodobniej służbą biskupa Zumarragi.”
Kolejne prace posuwały się bardzo powoli, trwały miesiącami. Kolejna postać, którą odkrył badacz, odzwierciedlała postać Juana Diego.
Następnie natrafił na coś, co przypominało głowę starszego mężczyzny.
„Początkowo nie wiedziałem kogo może przedstawiać ten wizerunek. Natrafiłem jednak na
obraz znanego malarza Miguela Cabrera, na którym pojawia się bardzo podobna. Jest to twarz biskupa Zumarragi.”
„Druga z głów, jak się przypuszcza, należy do młodego tłumacza, Juana Gonzalesa. (…)Można też dostrzec dwóch mężczyzn, z których jeden ma gęstą brodę. Obydwaj patrzą na Juana Diego, kiedy ten pokazuje szatę.”
Następne odkrycie Jose Aste przyniosło coś, co wprawiło go w kompletne osłupienie. Wydawało się, że jego badania nie przynoszą oczekiwanego rezultatu.
„Kolejnym odkryciem było odnalezienie postaci kobiety, która miała rysy murzynki. Uważałem jednak to za mój błąd. Murzynka w 1531 roku? Myślałem, że nie mogła być w Meksyku.
Wtedy zgłosił się historyk, który stwierdził, że w testamencie biskupa Zumarragi jest wzmianka iż darował on wolność pewnemu murzyńskiemu małżeństwu.
Ostatecznie udało mi się odnaleźć 12 postaci w lewej źrenicy oka Matki Boskiej. Są one różnej wielkości gdyż w uwiecznionym w źrenicy wizerunku zachowana jest perspektywa, tak jakby wizerunek był fotografią Maryi Dziewicy, która przedstawia też to, co odbijało się w Jej oczach, czyli to co widziała Matka Boska z Guadalupe dokładnie w tym momencie gdy Jej wizerunek pojawił się na płaszczu Juana Diego”.
Jednym z dowodów, że odnalezione w źrenicach postaci nie mogły powstać w żaden racjonalny sposób, jest rozmiar niektórych detali, które się tam znajdują.
„Tak mikroskopijne wizerunki postaci nie mogły zostać wykonane ludzką ręką, nawet w naszych czasach byłoby to trudne do wykonania. Odkryta postać Indianina ma w uchu [indiański] kolczyk [uodacze], który jest cieńszy niż ludzki włos”.
Innymi dostrzeżonymi szczegółami są np. łzy wzruszenia na twarzy, sznurowadła sandałów siedzącego na ziemi Indianina, profil Indianina z orlim nosem, z brodą i wąsami przylegającymi do policzków itd.
Właśnie ta niesamowita precyzja i doskonałość obrazu nawet w mikroskopijnych szczegółach, wykluczają możliwość namalowania go przez człowieka. Wszystkie naukowe badania potwierdzają, że na całym świecie, w żadnej fotografii i w żadnym obrazie nie udało się zaobserwować podobnego zjawiska.
W centrum źrenicy znajdują się postaci kobiety i mężczyzny oraz kilku małych dzieci. Dla badacza jest to rodzaj przesłania.
Obraz różnych postaci, które wydają się stanowić rodzinę, wśród których są dzieci i niemowlę niesione przez kobietę na plecach, jak było to w zwyczaju w XVI w. To ukazuje – według dr Tonsmanna – powiększony obraz prawego oka, otaczając wartością rodzinę. Widząc w tym odkryciu swoisty znak dany przez Opatrzność, kard. Posadas Ocampo, zabity przed kilku laty ogłosił Matkę Bożą z Gwadalupe „Opiekunką dzieci mających się narodzić”.
„Nie możemy zapomnieć, że te małe obrazy pozostawały w ukryciu przez prawie 500 lat czekając aż technika rozwinie się do tego stopnia, by móc je odkryć. Znajdujący się w centrum wizerunek rodziny jest dla nas znakiem, jak wielkie ma ona znaczenie szczególnie w naszych czasach, kiedy z najróżniejszych powodów zostaje spychana na dalszy plan”.
Kiedy Jose Aste powiększył również wizerunek znajdujący się w prawej źrenicy okazało się, że utrwalony w niej obraz jest bardzo podobny, a różnice w ustawieniu postaci wynikają, jak twierdzi Aste, z innego kąta spojrzenia.
Po prawej stronie widać wyraźnie dwie twarze: prawa to twarz mężczyzny, lewa to twarz kobiety.
Zdaniem wszystkich naukowców badających obraz Matki Bożej z Guadalupe jest to jedyne na świecie utrwalenie się podobnego odbicia. Na pytanie w jaki sposób do niego doszło nauka wciąż nie potrafi udzielić odpowiedzi.
Symbolika obrazu Maryi z Guadalupe
Dziewica z Guadalupe, patronka obu Ameryk, jest symboliczną Matką wszystkich Meksykan, Symbolem meksykańskiej tożsamości, historii i kultury. Obraz Dziewicy, Nuestra Seńora de Guadalupe, jest czymś więcej niż tylko obrazem. Portret jest również lekcją historii odkąd odkryto, że krój sukni Matki Bożej wskazuje na geografię Meksyku i bóstwa dawnego Meksyku. Wizerunek Maryi posiada cechy, których znaczenie było łatwo rozpoznawalne wśród ludności tamtego miejsca i tamtego czasu, lecz co zaskakuje, Hiszpanie także odczytywali go na swój sposób. Symbolika ukazuje przede wszystkim część przesłania Maryi Guadalupe danej św. Juanowi Diego. Symbole zawierają specjalne znaczenie dla tubylczej ludności Meksyku przez tradycjny sposób zapisu graficznego.
Symbolika obrazu:
* Płaszcz jest niebiesko-zielony, w kolorze zarezerwowanym jedynie dla Ometecuhti/Onecihuatl, którzy byli pojmowani za boską parę uważaną za stwórcę i jednoczącą siłę całego stworzenia – Niewiasta nie jest jednak Bogiem, gdyż bogowie Azteków byli przedstawiani zawsze patrzący prosto naprzód (Maryja natomiast niesie Boga, ale Nim nie jest; pokornie spogląda z obróconą głową na nas). Płaszcz jest pokryty gwiazdami, które odzwierciedlają epoki tamtej cywilizacji i związek/relacje z Ometeotlem, bogiem wszelkiej dwoistości.
* Suknia jest koloru czerwonego; zawiera ona symboliczne „zapisy”, które opowiadają opowieść w języku Nahuatl.
* Czarna wstęga jaką Niewiasta jest przepasana znaczy, że niewiasta jest brzemienna. Przez ten fakt odczytujemy, że Chrystus ma się narodzić pośród ludzi Nowego Świata, jak i dziś obecnie wśród nas.
* Niewiasta obleczona w słońce, a pod Jej stopami księżyc- to wyraźne odniesienie do księgi Apokalipsy z N.T. Z kolei zaś dla Indian Niewiasta stojąca przed słońcem ukazuje, że czas boga słońca, Quetzalcoatla minął. Maryja niesie prawdziwe światło, Światłość Boga. Ze sposobu ułożenia fałd Jej płaszcza można odczytać słowo: LUZ – ŚWIATŁO. Podobnie Dziewica depcze księżyc, wskazując na większą godność w odniesieniu do siostry słońca, Coyolxauhqui.
* Maryja jest „niesiona” przez anioła:
-jego skrzydła są pozostałością po bogu czczonym przez Indian, Pierzastym Wężu.
-anioł jako człowiek – jego ułożenie włosów wskazuje, że jest osobą dorosłą, natomiast twarz jest twarzą dziecka – ewangeliczne przesłanie: nie odziedziczą Królestwa Bożego ci, którzy nie staną się jak dzieci
– anioł, który „niesie” Matkę Bożą jest uważany jako symbol nowego początku; wskazuje również na Indiańską godność szlachecką, gdyż to właśnie azteckie osoby królewskie były noszone.
Chronologia wydarzeń związanych z obrazem Matki Bożej z Guadalupe
1474 Indianin Quauhtlatoatzin urodził się w Cuautitlan.
1476 Juan de Zumarraga urodził się w Hiszpanii.
1492 Krzysztof Kolumb wylądował na amerykańskiej wyspie nazywając ją San Salvador.
1514 Postanowiono wznieść pierwsze sanktuarium Maryjne w Nowym Świecie w mieście Higuey.
1519 Hernan Cortez wylądował w Meksyku
1521 Stolica Azteków upadła pod naporem Corteza
1524 Pierwszych 12 Franciszkanów przybywa do Mexico City.
1525 Indianin Quauhtlatoatzin zostaje ochrzczony przez Franciszkanina. Otrzymuje chrześcijańskie imię Juan Diego.
1528 Mnich Juan de Zumarraga przybywa do Nowego Świata.
1529 Żona Juana Diego, Maria, zachorowała i zmarła.
1531 Rok objawień Matki Bożej
1533 Powstaje pierwsze Sanktuarium
1541 Franciszkanin i jeden z pierwszych historyków Nowej Hiszpanii „Motolinia” pozostawia świadectwo, w którym utrzymuje, że 9 milionów Azteków przyjęło wiarę
1548 Umiera Juan Diego
1555 Nowy Biskup Meksyku Alonso Montufar formułuje oświadczenie, które pośrednio uznaje objawienia za prawdziwe.
1556 Biskup Montufar podejmuje budowę nowego kościoła
1560 Dokument znany jako „Opowiadanie Valeriano” został spisany przez Indianina, Antonio Valeriano. Znany również jako „Nican Mopohua”. (Między 1540 i 1580).
1564 Obraz niesiony podczas pierwszej formalnej ekspedycji na Wyspy Filipińskie.
1567 Nowy kościół z rozporządzenia Arcybiskupa Montufara został ukończony.
1570 Arcybiskup Montufar wysyła do króla Hiszpanii Filipa II kopię obrazu Matki Bożej z Guadalupe namalowaną farbą olejną.
1571 Admirał Doria walczy pod Lepanto mając na pokładzie statku wizerunek Matki Bożej z Guadalupe. Jej przypisuje zwycięstwo na siłami cesarza Ottomana.
1573 „Proste opowiadanie” o wydarzeniach w Meksyku spisuje historyk Juan de Tovar 1573, który skopiował opowieść z ciągle wcześniejszego źródła, prawdopodobnie z zapisków Juana Gonzaleza, tłumacza Biskupa Zumarragi. (Odkryte w Archiwach Meksykańskiej narodowej Biblioteki)
1647 Wizerunek zostaje osłonięty szkłem
1648 Ks. Miguel Sanchez publikuje w Meksyku książkę o Matce Bożej z Guadalupe w jęz. hiszpańskim zatytułowaną: „Obraz Dziewicy Maryi, Matki Bożej z Guadalupe”, zaś w rok później: Luis Lasso de la Vega – w lokalnym dialekcie „Huey Tlanahuicoltica”, czerpiąc także ze wcześniejszych źródeł w języku nahuatl.
1666 Kościół podejmuje (od 18.02 do 22.03) badania. Po nich tradycja oddawania czci Matce Bożej z Guadalupe zostaje zatwierdzona.
1695 Położono pierwszy kamień węgielny pod budowę sanktuarium. Ukończono i uroczyście poświęcono je w 1709 r.
1723 Arcybiskup Lanziego y Eguilaz nakazuje nowe oficjalne badanie.
1737 Matka Boża z Gwadalupe zostaje wybrana na patronkę Meksyku.
1746 Wszystkie regiony Nowej Hiszpanii przyjmują Ją za Patronkę, następnie stało się to z regionami od północnej Kalifornii do Salwadoru.
1746 Rycerz Boturini Benaducci ułatwia uroczyste i oficjalne ukoronowanie obrazu.
1754 Papież Benedykt XIV zgadza się, by Matka Boża z Guadalupe patronowała Nowej Hiszpanii; uznaje teksty Mszy św. i oficjum dla Jej święta: 12 grudnia.
1756 Malarz Miguel Cabrera publikuje studium wizerunku w książce Cudowna Amerykanka.
1757 Matka Boża z Guadalupe zostaje patronką mieszkańców Ciudad Ponce w Porto Rico
1767 zakonnicy z Towarzystwa Jezusowego zostają usunięci z terytoriów hiszpańskich i tak wizerunek trafia do różnych stron świata.
1895 Uroczyste ukoronowanie wizerunku koronami papieskimi przy udziale wielkiej części Episkopatu obu Ameryk.
1910 Papież Pius X ogłasza Matkę Bożą z Guadalupe patronką Ameryki.
1911 Budowa kościoła w miejscu domu Juana Bernardino.
1921 Eksploduje bomba umieszczona pod wizerunkiem, wywołując ogromne zniszczenia, lecz nie uszkadzając samego obrazu
1924 Odkrycie w Peru niezwykle cennego XVI-wiecznego źródła, dającego szczegóły o cudzie, przez antropologa M. Saville. Jest to ilustrowany kalendarz znany jako „Kodeks Saville’a” z wizerunkiem Matki Bożej w miejscu wskazującym na rok 1531.
1928 Ukoronowanie wizerunku w Santa Fe, w Argentynie.
1929 Pierwsze uwagi fotografa Alfonso Marcue opisujące szczegóły odbicia wyglądającego jak głowa mężczyzny w prawym oku Maryi
1935 Papież Pius XI obejmuje patronatem Matki Bożej także Filipiny
1945-1946 Papież Pius XII ogłasza Najświętszą Pannę z Guadalupe Królową Meksyku i Cesarzową Ameryk i stwierdza, że wizerunek został wykonany pędzlami nie z tego świata.
1951 Obraz bada Carlos Salinas. Dostrzega w prawym oku obraz głowy mężczyzny.
1956 Dr Torroela-Bueno, okulista, bada oczy wizerunku Maryi na tilmie
1958 Dr Rafael Torija-Lavoignet publikuje swe badania o zjawisku Purkyniego-Sansona jako uwidocznione na wizerunku z Gwadelupy
19593 maja przed cudownym obrazem Matki Bożej Guadalupe w Meksyku Polska została zawierzona specjalnym aktem oddania, którego dokonał prymas Meksyku kardynał Miranday Gomez. Była to prośba Biskupów polskich na czele ze Stefanem Kardynałem Wyszyńskim, ówczesnym Prymasem Polski.
1961 Papież Jan XXIII wzywa Maryję z Gwadelupy jako Matkę i Nauczycielkę ludów Ameryk
1962 Dr Charles Wahlig ogłasza odkrycie 2 wizerunków odbitych w oczach Maryi, których zdjęcie powiększył 25-krotnie.
1966 Papież Paweł VI przesyła Bazylice złotą różę
1975 Usunięcie szkła dla umożliwienia przebadania wizerunku przez okulistę dr Enrique Grave.
1976 Poświęcenie nowej Bazyliki w odległości 4 mil od centrum Meksyku
1979 Dr Philip Callahan wykonuje 40 zdjęć włókien podczerwienią; w rezultacie stwierdza, że nie da się wyjaśnić powstania wizerunku jako dzieła rąk ludzkich.
1979 Papież Jan Paweł II wzywa Maryję z Guadalupe jako Gwiazdę Ewangelizacji, klęka przed Jej wizerunkiem i prosi o matczyną pomoc w Ameryce.
1979 Dr José Aste Tönsmann ogłasza odkrycie odbicia co najmniej 4 postaci ludzkich w obydwu oczach wizerunku. Używa przy tym sprzętu najbardziej nowoczesnego.
1988 Liturgiczne obchody wspomnienia Matki Bożej z Gwadelupy 12 grudnia zostają podniesione do rangi święta w diecezjach USA.
1990 Papież Jan Paweł II ogłasza Juana Diego Błogosławionym; odwiedza Bazylikę w Meksyku
1992 Papież Jan Paweł II poświęca w Bazylice św. Piotra kaplicę ku czci Matki Bożej z Guadalupe.
1999 Papież Jan Paweł II, podczas swej trzeciej wizyty w Sanktuarium ogłosił datę 12 Grudnia Świętem Liturgicznym dla całego kontynentu amerykańskiego.
2002 Papież Jan Paweł II ogłasza bł. Juana Diego Świętym
2002 31.lipiec Jan Paweł II w czasie pielgrzymki do Meksyku, w Bazylice Guadalupe odprawia Mszę Św. kanonizacyjną św. Juana Diego