Uroczystość Bożego Narodzenia wywodzi swój początek z Jerozolimy. Ustalił się tam zwyczaj, że patriarcha udawał się z Jerozolimy w procesji do Betlejem, odległego o ok. 8 km. W Grocie Narodzenia odprawiał w nocy Mszę świętą. W Rzymie święto Bożego Narodzenia dnia 25 grudnia obchodzono od wieku IV. Kronikarz rzymski, Filokales, w swoim kalendarzu pod rokiem 354 zaznacza: Natus Christus in Betleem Judeæ (Narodził się Chrystus w Betlejem Judzkim). Z tego także czasu mamy fragment homilii papieża św. Liberiusza (+ 366) na Boże Narodzenie. Najdawniejsza wzmianka o tym święcie w Kościele syryjskim pochodzi od św. Jana Chryzostoma. W swoim kazaniu z dnia 25 grudnia 380 roku tenże święty jako młody wówczas kapłan oznajmia wiernym z radością, że po raz pierwszy będzie w antiocheńskiej katedrze obchodzone to święto. Z tej właśnie uroczystości zachowało się jego kazanie. W tymże wieku IV uroczystość Bożego Narodzenia spotykamy w Jerozolimie, w Antiochii, w Konstantynopolu, w Rzymie i w Hiszpanii. Po Mszy świętej, odprawionej w Betlejem o północy, powracano do Jerozolimy i odprawiano drugą Mszę świętą w godzinach porannych w kościele Zmartwychwstania Pańskiego. Wreszcie, aby dać pełny upust radości, odprawiano w godzinach południowych trzecią Mszę świętą w kościele katedralnym. W Rzymie zwyczaj ten znany był już za czasów papieża św. Grzegorza I Wielkiego (+ 604). Odprawiano tam nocą pasterkę przy żłóbku Chrystusa w bazylice Matki Bożej Większej; drugą Mszę świętą w godzinach porannych w kościele Zmartwychwstania, gdzie miał rezydencję swoją przedstawiciel cesarza wschodniego; trzecią zaś koło południa w bazylice św. Piotra. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa nabożeństwa nocne należały do stałej praktyki Kościoła. Pamiątką jest dzisiejsza Pasterka. Już pierwsze słowa inwitatorium wprowadzają nas w nastrój tajemnicy: "Chrystus narodził się nam. Oddajmy Mu pokłon". Nie mniej radosnym akordem brzmią czytania i responsoria. Kościół wyraża tak wielką radość z narodzenia Pana Jezusa, że przez osiem dni (oktawa) obchodzi tę uroczystość. To jedna z dwóch istniejących w obecnym kalendarzu liturgicznym oktaw - drugą jest Oktawa Wielkanocy.
Chrystus narodził się w Betlejem Judzkim. Jest bowiem jeszcze Betlejem, leżące w Galilei, w pobliżu Nazaretu (12 km na północ), dzisiaj Beit Lahm, wymieniane już w księgach: Jozuego (Joz 19, 15) i Sędziów (Sdz 12, 8. 10). Betlejem Judzkie natomiast leży ok. 8 km na południe od Jerozolimy. Wymieniane jest również kilkanaście razy w Starym Testamencie oraz w dokumentach pozabiblijnych. W Betlejem urodził się i został namaszczony na króla Izraela Dawid. Dlatego św. Łukasz nazywa Betlejem "miastem Dawidowym" (Łk 2, 4-5). Miasto liczy obecnie kilkanaście tysięcy ludzi, przeważnie Arabów. Za czasów Pana Jezusa osada liczyła ok. 1000 mieszkańców. Betlejem leży na wysokości 770 m na dwóch wzgórzach, otoczonych malowniczymi dolinami. Według świadectwa bardzo wczesnego, bo z wieku II (św. Justyn) Pan Jezus narodził się w grocie skalnej. Dzisiaj jeszcze można je spotkać na zboczu gór, ogrodzone na zewnątrz murem z małą bramą i oknem, gdzie wewnątrz żyje cała uboga rodzina wraz z inwentarzem. Św. Hieronim (+ ok. 420) zamieszkał na stałe w Betlejem w pobliżu groty narodzenia, gdzie założył klasztor. Pisze on, że cesarz Hadrian w wieku II na miejscu narodzenia Pańskiego wprowadził kult bożka Adonisa. To trwało ok. 180 lat. Dopiero cesarzowa św. Helena w 326 roku nad grotą Narodzenia Pana Jezusa wystawiła bazylikę. Biskup Euzebiusz z Cezarei (+ 340) pisze o tym jako pierwszy. W roku 333 opisał tę bazylikę pielgrzym z francuskiego miasta Bordeaux. Kiedy zaś świątynia uległa spaleniu, cesarz Justynian I jeszcze piękniej ją odbudował (w. VI). Pewne zmiany wprowadzili do bazyliki krzyżowcy i taką pozostała po nasze czasy. Grota narodzenia znajduje się pod prezbiterium. We wnętrzu groty są dwa ołtarze: jeden jest na miejscu narodzenia. Pod nim można oglądać gwiazdę z napisem łacińskim: Hic de Maria Virgine Christus natus est (Tu z Maryi Panny narodził się Chrystus). Drugi ołtarz stoi na miejscu żłóbka, który przeniesiony został według podania do Rzymu do bazyliki Matki Bożej Większej. Przy ołtarzu żłóbka katolicy odprawiają w dzień i w noc Msze święte o Bożym Narodzeniu. Jak świadczą o tym gwiazda i napis, miejsce to należało kiedyś do katolików. Jednak w roku 1634 sułtan Murat IV przyznał wszystkie miejsca święte w Palestynie prawosławnym Grekom. Wprawdzie dzięki interwencji państw katolicy odzyskali ponownie prawa do tychże miejsc, ale w wieku XIX, kiedy Rosja carska pokonała Turków, miejsca święte, także grotę narodzenia Chrystusa, oddała ponownie prawosławnym Grekom.
Tajemnica Bożego Narodzenia kryje prawdę o tym, że Syn Boży stał się człowiekiem, aby w ciele ludzkim dokonać zbawienia rodzaju ludzkiego za grzech Adama i za grzechy jego potomków: "A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas". Nie przestając być Bogiem, Syn Boży stał się człowiekiem. Jako Bóg jest wieczny, nieskończony, wszechobecny i wszechmocny. Jako człowiek jest ograniczony czasem, przestrzenią i mocą. Jako Bóg jest Panem śmierci. Jako człowiek jest jej poddany. Przez unię osobową (hipostatyczną) Syn Boży połączył w sobie dwie natury: Boską i ludzką, tak że zachowały one swoją odrębność w swojej Osobie Bożej. W swojej naturze Bożej Syn Boży, Słowo odwieczne, nie miał nigdy początku, jest wieczny. W naturze swojej ludzkiej, którą przyjął z dziewiczego ciała Maryi, rozpoczął istnienie w pierwszym roku naszej ery i otrzymał imię Jezus. Na soborze w Chalcedonie w 451 roku, występując przeciwko Eutychesowi, jeszcze dokładniej określono, na czym polega tajemnica wcielenia i narodzenia Syna Bożego: "Wyznajemy wszyscy jednozgodnie, że jeden i ten sam jest Jezus Chrystus, pełen i doskonały również w człowieczeństwie. Prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek - z ciałem i duszą rozumną. Współistotny z Ojcem według Bóstwa i współistotny z nami, ludźmi, według człowieczeństwa... Przed wiekami zrodzony z Ojca według natury Bożej, w ostatnich zaś czasach zrodzony jako człowiek dla naszego zbawienia przez Maryję Dziewicę, Bożą Rodzicielkę...".
Ze świętami Narodzenia Pańskiego wiąże się bardzo wiele zwyczajów:
Żłóbek. Podanie głosi, że żłóbek Pana Jezusa został już w wieku V przeniesiony z Betlejem do Rzymu i umieszczony w bazylice Matki Bożej Większej. Na tę pamiątkę co roku pasterkę odprawiano w Rzymie w tymże kościele przy żłóbku Chrystusa. Najpierw we Włoszech w uroczystość Bożego Narodzenia zaczęto wystawiać żłóbki na tle grot, dołączając do figur Świętej Rodziny aniołów i pasterzy. Jednak do rozpowszechnienia zwyczaju budowania żłóbków i szopek najbardziej przyczynił się św. Franciszek i jego synowie duchowi. Najsłynniejsze są szopki toskańskie, sycylijskie i neapolitańskie. W Polsce głośne są szopki krakowskie, prawdziwe arcydzieła sztuki ludowej. Co roku urządza się ich wystawę na Rynku Głównym w Krakowie przy pomniku Adama Mickiewicza. Jasełka. Od żłóbków łatwo było przejść w średniowieczu do przedstawień teatralnych: początkowo odprawianych po kościołach w formie bardzo prostej jako ilustracja tekstów ewangelicznych, aż po bogato rozbudowane sceny teatralne. Misteria te cieszyły się zawsze wielkim powodzeniem. W wieku XVIII rozpowszechnił się na dworach zwyczaj urządzania jasełek kukiełkowych. Kolędy. Ten obyczaj wywodzi się od rzymskich kolęd styczniowych, związanych ze świętem odradzającego się słońca. W swej pierwotnej szacie było to życzenie pomyślności w domu i w gospodarstwie. Nie ma narodu katolickiego, który by nie miał własnych kolęd. Gdyby je zebrać wszystkie w całości, powstałoby kilka pokaźnych tomów o bardzo bogatej treści i melodii. Polska należy do krajów, posiadających w swoim dorobku kulturalnym i folklorystycznym ponad 500 kolęd, co stanowi swoisty rekord. Choinka. Zwyczaj to dawny, pochodzący jeszcze z czasów pogańskich, a rozpowszechniony zwłaszcza wśród ludów germańskich. W dniach przesilenia: zimy i nocy, kiedy to dnie stawały się coraz dłuższe, zawieszano u sufitu mieszkań gałązki: jemioły, jodły, świerku czy sosny jako symbol zwycięstwa życia nad śmiercią, dnia nad nocą, światła nad ciemnością. Kościół chętnie ten zwyczaj przejął jako zapowiedź i znak, jako typ i figurę Jezusa Chrystusa. On był dla rodzaju ludzkiego prawdziwym rajskim drzewem żywota. Na drzewie krzyża dokonał On naszego zbawienia. Na drzewku zawieszamy światła, gdyż Chrystus tak często siebie nazywał światłem. Zawieszamy na drzewku łakocie i ozdoby, aby w ten sposób przypomnieć dobrodziejstwa odkupienia. Zwyczaj ten rozpowszechnił się dzisiaj niemal na całym świecie. W święta Bożego Narodzenia wystawia się choinki w kościołach i w domach, na placach i w oknach wystawowych.
Życzenia i podarki. W wielu krajach jest to tak powszechny zwyczaj, że na jednego mieszkańca przypada przeciętnie kilkanaście kart świątecznych z życzeniami. Posyła się je nawet najbliższym sąsiadom. Łącznie w całym świecie liczba kart świątecznych dochodzi do miliardów. Nie mniej powszechny jest zwyczaj obdarowywania się w święta Bożego Narodzenia prezentami. Zwyczaj to bardzo dawny, sięgający czasów starożytnych, który łączono z nowym rokiem. Jest to piękny symbol zbratania i miłości. Największy powód do radości mają w święta Bożego Narodzenia dzieci. Chrystus bowiem zjawił się w postaci dziecka. Dlatego przede wszystkim dzieci czekają na podarki i prezenty gwiazdkowe. Zwyczajem świąt Bożego Narodzenia jest również składanie sobie wzajemnie wizyt. Dawniej, gdy święta trwały kilka dni, w pierwszym dniu dobry obyczaj nakazywał spędzać je w zaciszu domowym wśród najbliższych. Dopiero w drugi dzień Świąt szło się w odwiedziny do krewnych i przyjaciół. Wigilia. Przyjęła się w Polsce w wieku XVIII, stała się powszechną tradycją w wieku XX. Stół zaścielał biały obrus, przypominający ołtarz i pieluszki Pana, pod nim układano siano - dla przypomnienia sianka, na którym spoczywało Boże Dziecię. Jeśli ktoś z rodziny w tym roku przeniósł się do wieczności, zostawiano i dla niego pełne nakrycie. Wierzono bowiem, że w tajemnicy świętych obcowania dusze naszych bliskich w tak uroczystej chwili przeżywają radość Bożego Narodzenia wraz z nami. Dawano również osobną zastawę dla gościa, który w wieczór wigilijny mógł się przypadkowo zjawić. Tego bowiem wieczoru nie mógł nikt być samotny czy głodny. Zwyczajem było również, że cały dzień obowiązywał post ścisły. W czasie wigilii dawano tylko potrawy postne, w liczbie nieparzystej, ale tak różnorodne, by były wszystkie potrawy, jakie się zwykło dawać w ciągu roku. Pan domu lub najstarszy rozpoczynał wieczerzę modlitwą. Potem czytano opis narodzenia Pańskiego z Ewangelii św. Łukasza (rozdz. 2). Następnie po krótkim przemówieniu każdy z domowników brał opłatek do ręki i wspólnie składano sobie życzenia. Z tej okazji także przepraszano się wzajemnie i darowywano sobie urazy. Opłatek jest symbolem Eucharystii, Chleba anielskiego, który w Pasterce wszyscy przyjmują. Tak więc Chrystus narodzony jednoczy wszystkich swoich wyznawców. Opłatek, być może, pochodzi od eulogiów pierwszych wieków, czyli od chlebów błogosławionych w czasie Mszy świętej, jak to jest w zwyczaju jeszcze dzisiaj u prawosławnych. Po złożeniu sobie życzeń uczestnicy wigilii zabierają się do uczty, po której każdy udaje się do choinki, pod którą znajduje dla siebie prezent gwiazdkowy. Ucztę kończą kolędy, które śpiewa się do Pasterki. Dla podkreślenia, że zwierzęta były również obecne przy Bożym Narodzeniu i spełniały swoją rolę, karmiło się je opłatkiem kolorowym dla odróżnienia od białego, którym dzielili się ludzie. Panowało również w Polsce przekonanie, że zwierzęta w tę błogosławioną noc raz w roku mają przywilej mówić do siebie ludzką mową.
Materiały związane z Bożym Narodzeniem podzieliliśmy na kilka sekcji:
Łacińskie słowo adventus jest tłumaczeniem greckiego epifaneia i parusia. Termin ten w Rzymie oznaczał oficjalny przyjazd, odwiedziny dygnitarza państwowego po objęciu urzędu. W języku religijnym natomiast oznaczał coroczne przybywanie bóstwa do świątyni i połączone było z uświęcającym działaniem bóstwa. W chrześcijaństwie termin adwentus stał się klasycznym wyrażeniem na oznaczenie przyjścia Chrystusa zarówno w sensie Wcielenia, jak i powtórnego przyjścia w chwale. Religijny sens Adwentu - oczekiwanie na przyjście Chrystusa Pana, dla człowieka wierzącego stanowi ważny element indywidualnego przygotowania się na nieuniknione spotkanie z Chrystusem Panem. Okres Adwentu ma podwójny charakter, zawiera w sobie podwójne przesłanie. Jest to liturgiczny okres przygotowania siebie na przeżycie tajemnicy Wcielenia, czyli okres przygotowania do uroczystości Narodzenia Pańskiego, przez którą wspominamy pierwsze przyjście Syna Bożego do ludzi. To właśnie w Chrystusie objawia się Bóg człowiekowi w ludzkim ciele. Równocześnie jest okresem, w którym przez wspomnienie pierwszego przyjścia Chrystusa kieruje się dusze ku oczekiwaniu Jego powtórnego przyjścia na końcu czasów. Dlatego właśnie okres Adwentu jest określany okresem pobożnego, aktywnego i radosnego oczekiwania. Te dwie idee adwentowe: narodzenie Chrystusa i wyczekiwanie drugiego przyjścia podzieliły Adwent na dwie części. Dzień 17 grudnia stanowi granicę tego podziału.
Pierwsza część Adwentu akcentuje oczekiwanie na drugie przyjście Chrystusa w dniu ostatecznym, natomiast druga część jest przygotowaniem wiernych na spotkanie z Chrystusem przy żłóbku.
Podział ten jest widoczny w tekstach liturgicznych, zarówno czytaniach biblijnych jak i modlitwach. Źródłem wszystkich tekstów liturgii adwentowej obydwu części jest księga proroka Izajasza. Czytania przede wszystkim obrazują tęsknotę za wyczekiwanym Mesjaszem.
Adwent - okres przygotowania do Bożego Narodzenia rozpoczyna się od pierwszych nieszporów I niedzieli Adwentu przypadającej między 27 listopada a 3 grudnia i obejmuje 4 niedziele kończąc się pierwszymi nieszporami Bożego Narodzenia.
Pierwsze ślady obchodzenia Adwentu znajdujemy w IV w. Na terenie Galii i Hiszpanii. Trwał on 3 tygodnie i miał charakter pokutny. Rzym przyjął i wprowadził Adwent do obchodów liturgicznych w VI w. I początkowo trwał tylko 2 tygodnie i miał charakter liturgicznego przygotowania do uroczystości Bożego Narodzenia. Do 4 tygodni Adwent przedłużono za czasów papieża Grzegorza Wielkiego.
Współcześnie Adwent jest okresem radosnego oczekiwania na przyjście Pana. Na pierwszy plan w okresie Adwentu wysuwa się przygotowanie do Narodzenia Pańskiego, a następnie oczekiwanie eschatyczne. W liturgii kolejność ta jest odwrotna. Pierwsze dwie niedziele Adwentu podejmują motyw oczekiwania na ostateczne przyjście Chrystusa, a druga połowa Adwentu kieruje myśli wierzących na przygotowanie do Bożego Narodzenia, posiada oddzielne formularze mszalne na każdy dzień i osobną prefację. Fundamentalnym tematem liturgii adwentowej jest zgromadzenie wszystkich, ze zgromadzeniem łączy się sąd, a z nim potrzeba czuwania.
Podstawowe przesłanie Adwentu związane jest z wydarzeniem przyjścia Boga na ziemię w ludzkiej postaci Jezusa Chrystusa. Tę prawdę przybliża czytanie ewangelijne z IV niedzieli Adwentu [rok A], prezentujące duchową rozterkę św. Józefa. Perykopy ewangelijne czytane w IV niedzielę roku B i C przedstawiają wydarzenie Zwiastowania Pańskiego. Zbliżający się dzień Narodzenia Chrystusa Pana liturgia podkreśla dodatkowo poprzez tzw. "O" - antyfony, które codziennie w uroczysty, biblijny i poetyczny sposób odwołują się do mającego się wkrótce narodzić Mesjasza, np.: O Emmanuelu..., O Mądrości Boża... itd.
Inną prawdę teologiczną, rozpoznawaną w formularzach mszalnych Adwentu można określić jako radosne oczekiwanie na spotkanie z Nowonarodzonym Chrystusem. III niedziela Adwentu to niedziela radości. Liturgia w tym dniu sprawowana jest w kolorze pogodnym, różowym, a nie jak w pozostałe Niedziele Adwentu - fioletowym. Teksty formularza przepełnione są radosnymi wezwaniami, np.: "Radujcie się, Pan jest blisko." Adwentowa liturgia kieruje do wiernych także przesłanie o ostatecznym Adwencie, o powtórnym przyjściu Chrystusa na końcu czasów. Czytania biblijne I niedzieli Adwentu przybliżają prawdę o paruzji, czyli o powtórnym przyjściu Chrystusa i wzywają do czuwania.
Ewangelijne czytania II niedzieli Adwentu przypominają nawoływanie św. Jana Chrzciciela: nawróćcie się, gdyż Królestwo Boże jest bliskie... W okresie Adwentu liturgia często podkreśla rolę Matki Bożej Rodzicielki w dziele zbawienia. Świadczą o tym zarówno czytania biblijne, jak i celebrowana maryjna Msza - Roraty.
Nazwa Roraty wywodzi się od słów pieśni na wejście: rorate. Najstarsze ślady odprawianej w Polsce Mszy roratniej w okresie adwentowym sięgają XIII w. Swój szczytowy rozwój osiągnęły Roraty w XVI w. Do ich upowszechnienia przyczyniły się różne stowarzyszenia religijne i bractwa np.: Bractwo literackie.
W związku z Roratami powstało szereg zwyczajów, jak procesje z lampionami, zapalanie świecy adwentowej - roratki, która ma symbolizować Najświętszą Maryję Pannę jako Jutrzenkę przed przyjściem Słońca - Jezusa Chrystusa, czy też wieniec adwentowy. Na wieńcu umieszcza się 4 świece, jako symbol 4 niedziel Adwentu. W kolejne niedziele Adwentu zapala się odpowiednią ilość świec. W całości wieniec adwentowy jest obrazem wspólnoty oczekującej w miłości i radości swego Pana.
Wołanie św. Jana Chrzciciela: prostujcie drogę Panu dotyczy każdego chrześcijanina i każdej drogi życia. Liturgiczne wskazania i zachęty adwentowe dla człowieka wierzącego powinny przygotować ludzkie serca do radosnego spotkania z Panem.Adwent, to czas szczególny, który powinien motywować do podejmowania kroków w kierunku spraw Bożych odważniej niż dotychczas. Warto wykorzystać ten czas na pogłębienie życia wiary i osobistej więzi z Panem, który nadchodzi.
Okres Adwentu przypomina bardzo ważną prawdę, że jako chrześcijanie jesteśmy w trakcie nieustannego oczekiwania, ciągłego wypatrywania Zbawiciela. Oczekiwanie wiąże się z potrzebą gotowości, bycia zdecydowanym na to ostateczne spotkanie. W Adwencie nie chodzi tylko o przygotowanie się do Świąt Bożego Narodzenia, do świętowania pamiątki Wcielenia się Syna Bożego w ciało ludzkie, ale o coś więcej. Jest to czas, który uświadamia wierzącym, że są ludźmi w drodze, czyli pielgrzymami na ziemi, to znaczy, że zmierzają ku jakiemuś celowi, a takim celem dla każdego chrześcijanina jest wspólne spotkanie w domu Ojca.
Beata Karczewska
Tekst pochodzi z pisma "Królowa Apostołów"grudzień 2009 r.
Dzisiejsza uroczystość - jak każda uroczystość w Kościele - ma charakter bardzo radosny. Wspominamy bowiem dzisiaj wszystkich tych, którzy żyli przed nami i wypełniając w swoim życiu Bożą wolę, osiągnęli wieczne szczęście przebywania z Bogiem w niebie. Kościół wspomina nie tylko oficjalnie uznanych świętych, czyli tych beatyfikowanych i kanonizowanych, ale także wszystkich wiernych zmarłych, którzy już osiągnęli zbawienie i przebywają w niebie. Widzi w nich swoich orędowników u Boga i przykłady do naśladowania. Wstawiennictwa Wszystkich Świętych wzywa się w szczególnie ważnych wydarzeniach życia Kościoła. Śpiewa się wówczas Litanię do Wszystkich Świętych, która należy do najstarszych litanijnych modlitw Kościoła i jako jedyna występuje w księgach liturgicznych (w liturgii Wigilii Paschalnej; ponadto także w obrzędzie poświęcenia kościoła i ołtarza oraz w obrzędzie święceń).
W pierwszych wiekach chrześcijaństwa w Kościele nie wspominano żadnych świętych. Najwcześniej zaczęto oddawać cześć Matce Bożej. Potem kultem otoczono męczenników, nawiedzając ich groby w dniu narodzin dla nieba, czyli w rocznicę śmierci. W IV wieku na Wschodzie obchodzono jednego dnia wspomnienie wszystkich męczenników. Z czasem zaczęto pamiętać o świątobliwych wyznawcach: papieżach, mnichach i dziewicach. Większego znaczenia uroczystość Wszystkich Świętych nabrała za czasów papieża Bonifacego IV (+ 615), który zamienił pogańską świątynię, Panteon, na kościół Najświętszej Maryi Panny i Wszystkich Męczenników. Uroczystego poświęcenia świątyni wraz ze złożeniem relikwii męczenników dokonano 13 maja 610 roku. Rocznicę poświęcenia obchodzono co roku z licznym udziałem wiernych, a sam papież brał udział we mszy św. stacyjnej. Już ok. 800 r. wspomnienie Wszystkich Świętych obchodzone było w Irlandii i Bawarii, ale 1 listopada. Za papieża Grzegorza IV (828-844) cesarz Ludwik rozciągnął święto na całe swoje państwo. W 935 r. Jan XI rozszerzył je na cały Kościół. W ten sposób lokalne święto Rzymu i niektórych Kościołów stało się świętem Kościoła powszechnego.
Dziś po południu, po Nieszporach lub niezależnie od nich, na cmentarzu odprawia się procesję żałobną ze stacjami. Od południa dnia Wszystkich Świętych i przez cały Dzień Zaduszny w kościołach i kaplicach publicznych można uzyskać odpust zupełny, ale tylko jeden raz. Warunki zyskania odpustu są następujące: 1) pobożne nawiedzenie kościoła lub kaplicy, 2) odmówienie "Ojcze nasz" i "Wierzę w Boga", 3) dowolna modlitwa w intencjach Ojca św., 4) Spowiedź i Komunia św. W dniach 1-8 listopada można także pozyskać odpust zupełny za nawiedzenie cmentarza pod wyżej wymienionymi warunkami. W pozostałe dni roku za nawiedzenie cmentarza pozyskuje się odpust cząstkowy.
Benedykt XVI Święci w roku liturgicznym Portrety świadków wiary, jakie przedstawił Benedykt XVI, ukazują niezwykłe bogactwo duchowego skarbca Kościoła. Ojciec Święty przywołuje wzory chrześcijańskiego życia, by wprowadzić wiernych w tajemnicę Mistycznego Ciała Chrystusa. Święci w jego ujęciu stają się nam bliscy, a naśladowanie ich - realne.
praca zbiorowa Nasi święci patroni Książka ukazuje 150 najbardziej znanych świętych. Oprócz biografii znajdziemy tu wiele dodatkowych informacji, ciekawostek na temat świętych. Jest bogato ilustrowana wizerunkami świętych i scenami rodzajowymi. Na końcu umieszczono zestawienie 400 świętych z informacją o patronatach, orędownictwie i atrybutach.
Gabriel Bartoszewski OFMCap Święci są wśród nas Polscy Słudzy Boży do chwały ołtarza Tom zawiera biogramy Sług i Służebnic Bożych z przełomu XIX i XX wieku. Świadczy on niezbicie, że te osoby kształtowały historię i kulturę Polski. Wszyscy oni są żywymi świadkami prawdy o czynnej obecności Boga pośród swego ludu. Swym czynnym miłosierdziem, jak widzimy to w poszczególnych biogramach, ukierunkowują spojrzenie wiary ku jaśniejącej nadziei bezpośredniego działania Boga. Są apelem, wezwaniem Boga skierowanym do świata, aby się nawrócił i wierzył.
Jadwiga Zięba Święci specjaliści. Sylwetki patronów Mały przewodnik biograficzny przedstawia sylwetki patronów, którzy na ziemi żyli Ewangelią, a teraz dzięki Chrystusowi służą nam pomocą w różnych sprawach.
ks. Jan Kracik Święci wielcy i pomniejsi Żywoty nielukrowane Książka ukazuje kult świętych w ujęciu historycznym. Co łączyło tych tak różnych ludzi? Ponadprzeciętny styl życia ciągle tą samą Ewangelią w twórczy i osobisty sposób, zwany świętością. To znacznie więcej niż dzielący ich dystans stuleci, stanowisk, zadań. I wystarczająco dużo, by mogli się znaleźć w jednej książce.
Paweł Bieliński Święci uśmiechnięci Chrześcijanie, od których biła radość wiary. Zarówno w dniach szczęścia, jak i smutku, a nawet cierpienia. Sylwetki świadków Bożej miłości, kanonizowanych, beatyfikowanych, kandydatów na ołtarze. Papieży i gospodyń domowych. Duchownych i świeckich. Sióstr zakonnych i założycieli nowych wspólnot. Katolików, prawosławnych, protestantów. Znanych i nieznanych. Gigantów ducha. Może pogłębią czyjąś wiarę?
Marek Wójtowicz SJ Święci z charakterem Nie nadzwyczajne zdolności czy silna wola, lecz przyjęcie Bożej łaski doprowadziło ich do ołtarzy. Proponują teraz, by pójść w ich ślady i odpowiedzieć na zaproszenie Boga: świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty.
Aleksandra Zapotoczny Bliscy święci. Wywiady z rodzinami świętych Niniejsza publikacja przybliża postaci błogosławionych i świętych od strony prywatnej, poprzez rozmowy z członkami ich rodzin i wspólnot zakonnych. Poznamy ich z opowieści tych, którzy z nimi pracowali i żyli na co dzień.
Piotr Skarga Żywoty świętych polskich Ksiądz Piotr Skarga pisał Żywoty Świętych, by za ich przykładem wierni przyczyniali się do większej chwały Bożej, dobra Kościoła i Ojczyzny. Z obszernego zbioru wydanego w 1610 roku do niniejszej publikacji wybrano dwanaście biografii, zachowując unikalne właściwości tego językowego zabytku.
Kościół wspomina dzisiaj w liturgii wszystkich wierzących w Chrystusa, którzy odeszli już z tego świata, a teraz przebywają w czyśćcu. Przekonanie o istnieniu czyśćca jest jednym z dogmatów naszej wiary.
Obchód Dnia Zadusznego zainicjował w 998 r. św. Odylon (+ 1048) - czwarty opat klasztoru benedyktyńskiego w Cluny (Francja). Praktykę tę początkowo przyjęły klasztory benedyktyńskie, ale wkrótce za ich przykładem poszły także inne zakony i diecezje. W XIII w. święto rozpowszechniło się na cały Kościół zachodni. W wieku XIV zaczęto urządzać procesję na cmentarz do czterech stacji. Piąta stacja odbywała się już w kościele, po powrocie procesji z cmentarza. Przy stacjach odmawiano modlitwy za zmarłych i śpiewano pieśni żałobne. W Polsce tradycja Dnia Zadusznego zaczęła się tworzyć już w XII w., a z końcem wieku XV była znana w całym kraju. W 1915 r. papież Benedykt XV na prośbę opata-prymasa benedyktynów zezwolił, aby tego dnia każdy kapłan mógł odprawić trzy Msze święte: w intencji poleconej przez wiernych, za wszystkich wiernych zmarłych i według intencji Ojca Świętego.
Za pobożne odwiedzenie cmentarza w dniach od 1 do 8 listopada i jednoczesną modlitwę za zmarłych można uzyskać odpust zupełny. Więcej o odpustach - kliknij tutaj...
Dużo więcej na temat czyśćca, życia wiecznego i naszej łączności ze zmarłymi znajdziesz w naszej Czytelni.
Jean-Miguel Garrigues OP W godzinę naszej śmierci Jak przyjąć życie wieczne Jean-Miguel Garrigues, kapłan przez wiele lat posługujący jako kapelan na oddziale onkologicznym, a jednocześnie profesor teologii, przypomina o prawdziwie chrześcijańskim rozumieniu śmierci jako narodzin do nowego życia. Autor przekonuje, że odrzucając temat śmierci, tracimy z oczu ogromnie ważną część nauczania Chrystusa - lekcję pokory, miłości i nadziei. Unikanie za wszelką cenę tego tematu sprawia również, że rodzi się w nas lęk, wynikający częściowo z niewiedzy.
Doyle W. Gilligan Nabożeństwo w intencji dusz czyścowych Książka przypomina o Kościele pokutującym, o tych wiernych, którzy odeszli, a którzy przed dostąpieniem wiecznego szczęścia oglądania Boga, muszą się jeszcze oczyścić, choć pewni już są swojego zbawienia. Mówi, jak my możemy ich wspomóc. Przypomina zawsze obowiązującą naukę o odpustach, uczy z nich korzystać, przytacza modlitwy za zmarłych i teksty Mszy Świętych na Dzień Zaduszny, bo nic tak nie pomaga duszom, jak Najświętsza Ofiara. Ponadto w skrócie przedstawia naukę Kościoła o czyśćcu i obcowaniu świętych, oraz wyjaśnia, skąd Kościół czerpie swą wiedzę o tych zagadnieniach.
Anna Matusiak Niech odpoczywają w pokoju Nowenna i inne modlitwy za zmarłych Niniejsza książka zawiera przepiękną - nigdzie dotąd nie publikowaną - nowennę, a także inne modlitwy oraz pieśni za zmarłych. Zawiera też wyczerpujące wyjaśnienie, czym jest odpust, kto i w jaki sposób może go uzyskać i za kogo można go ofiarować.
S. Anna Czajkowska WDC, s. Irena Złotkowska WDC Różaniec za zmarłych cierpiących w czyśćcu "Różaniec" jest najczęściej odmawianą modlitwą w intencji zmarłych cierpiących w czyśćcu. Z prawdziwie dziecięcą ufnością powierzamy naszych bliskich zmarłych wstawiennictwu Matki Najświętszej, pamiętając, że właśnie Bogu spodobało się, żeby Jego Syn przez Maryję przyszedł do człowieka
Czytelnia
Odpusty w Kościele
Ostatnia aktualizacja: 15.10.2012
Nauka o odpustach łączy się z tajemnicą Bożego Miłosierdzia. W sakramencie pojednania grzesznik otrzymuje przebaczenie wyznanych grzechów, za które szczerze żałuje. Dzięki temu może on osiągnąć wieczne zbawienie. Uzyskane przebaczenie nie uwalnia jednak od kar doczesnych (czasowych), które spotykają nas za życia lub po śmierci w czyśćcu. Uwolnieniu od tych kar służy właśnie obfity skarbiec odpustów Kościoła.
Odpust jest to darowanie przez Boga kary doczesnej za grzechy odpuszczone już co do winy.
Rozróżnia się odpusty cząstkowe i zupełne (zależnie od tego, w jakim stopniu uwalniają nas od kary doczesnej). Odpusty te może zyskiwać każdy ochrzczony po spełnieniu odpowiednich warunków dla siebie lub ofiarowywać je za zmarłych.
Warunki uzyskania odpustu zupełnego:
Brak jakiegokolwiek przywiązania do grzechu, nawet powszedniego (jeżeli jest brak całkowitej dyspozycji - zyskuje się odpust cząstkowy)
Stan łaski uświęcającej (brak nieodpuszczonego grzechu ciężkiego) lub spowiedź sakramentalna
Przyjęcie Komunii świętej
Odmówienie modlitwy (np. "Ojcze nasz" i "Zdrowaś Mario") w intencjach Ojca Świętego (nie chodzi o modlitwę w intencji samego papieża, choć i ta modlitwa jest bardzo cenna; modlitwa związana z odpustem ma być skierowana w intencji tych spraw, za które modli się każdego dnia papież. Intencje te są często ogłaszane, m.in. na naszych stronach z kalendarzem na dany miesiąc)
Wykonanie czynności związanej z odpustem
Ewentualna spowiedź, Komunia święta i modlitwa w intencjach Ojca Świętego mogą być wypełnione w ciągu kilku dni przed lub po wypełnieniu czynności, z którą związany jest odpust; między tymi elementami musi jednak istnieć związek.
Po jednej spowiedzi można uzyskać wiele odpustów zupełnych, natomiast po jednej Komunii świętej i jednej modlitwie w intencjach papieża - tylko jeden odpust zupełny.
Kościół zachęca do ofiarowania odpustów za zmarłych (niekoniecznie muszą być to osoby nam znane, nie musimy wymieniać konkretnego imienia - wystarczy ofiarować odpust w intencji osoby zmarłej, która tego odpustu potrzebuje).
Odpustów (zarówno cząstkowych, jak i zupełnych) nie można ofiarowywać za innych żywych.
Wybrane praktyki związane z uzyskaniem odpustu zupełnego:
Adoracja Najświętszego Sakramentu przez co najmniej pół godziny (jeśli jest krótsza - odpust cząstkowy);
Nawiedzenie jednej z czterech rzymskich bazylik patriarchalnych (św. Piotra, św. Pawła za Murami, Matki Bożej Większej lub św. Jana na Lateranie) i odmówienie w niej Ojcze nasz i Wierzę:
w święto tytułu tej bazyliki,
w jakiekolwiek święto nakazane (np. we Wniebowzięcie NMP),
raz w roku w innym dniu wybranym przez wiernego;
Przyjęcie błogosławieństwa udzielanego przez Papieża Urbi et Orbi (Miastu i Światu) - choćby tylko przez radio lub telewizję;
Adoracja i ucałowanie Krzyża w trakcie liturgii Męki Pańskiej w Wielki Piątek;
Odmówienie modlitwy Oto ja, o dobry i najsłodszy Jezu po Komunii świętej przed obrazem Jezusa Chrystusa w każdy piątek Wielkiego Postu oraz w Wielki Piątek (w pozostałe dni - odpust cząstkowy);
Uczestnictwo w uroczystym zakończeniu Kongresu Eucharystycznego;
Uczestnictwo w rekolekcjach trwających przynajmniej trzy dni;
Publiczne odmówienie aktu wynagrodzenia Sercu Jezusowemu O Jezu Najsłodszy, któremu za miłość bez granic w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa (w inne dni - odpust cząstkowy);
Publiczne odmówienie aktu poświęcenia rodzaju ludzkiego Chrystusowi Królowi O Jezu najsłodszy, Odkupicielu rodzaju ludzkiego w uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata (w inne dni - odpust cząstkowy);
Posługiwanie się przedmiotami pobożności (krucyfiksem, krzyżem, różańcem, szkaplerzem, medalikiem), o ile zostały pobłogosławione przez Papieża (ewentualnie - przez biskupa), po odmówieniu jakiejkolwiek formuły wyznania wiary w uroczystość świętych Apostołów Piotra i Pawła 29 czerwca; jeśli przedmioty były pobłogosławione przez kapłana lub diakona - odpust cząstkowy;
Przyjęcie Pierwszej Komunii świętej lub pobożne uczestnictwo w takiej uroczystości;
Sprawowanie i uczestnictwo we Mszy świętej prymicyjnej;
Sprawowanie i uczestnictwo we Mszy świętej z okazji 25-, 50- i 60-lecia kapłaństwa;
Odmówienie w całości (i bez przerwy) przynajmniej jednej części różańca (pięciu dziesiątek) w kościele, kaplicy publicznej, w rodzinie, wspólnocie zakonnej czy pobożnym stowarzyszeniu, połączone z rozmyślaniem nad rozważanymi tajemnicami (odmówienie poza tymi miejscami lub wspólnotami - odpust cząstkowy);
Czytanie Pisma Świętego z czciš należnš Słowu Bożemu i na sposób lektury duchowej przynajmniej przez pół godziny z tekstu zatwierdzonego przez władzę kościelną. Kto nie może czytać osobiście, wystarczy, gdy słucha czytającego nawet przez środki audiowizualne.
Jednorazowe nawiedzenie kościoła, w którym trwa Synod diecezjalny;
Pobożne odmówienie (śpiew) modlitwy Przed tak wielkim Sakramentem podczas liturgii Wieczerzy Pańskiej po Mszy świętej (w Wielki Czwartek) oraz w uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa (Boże Ciało); w innym czasie - odpust cząstkowy;
Publiczne odmówienie (śpiew) hymnu Ciebie Boga wysławiamy (Te Deum) jako podziękowanie za otrzymane łaski w ostatnim dniu roku (w innym czasie, nawet prywatnie - odpust cząstkowy);
Publiczne odmówienie (śpiew) hymnu Przyjdź Duchu Święty (Veni Creator) w Nowy Rok i w uroczystość Zesłania Ducha Świętego (w pozostałe dni, nawet prywatnie - odpust cząstkowy);
Odprawienie Drogi Krzyżowej po spełnieniu następujących warunków:
odprawienie przed urzędowo erygowanymi stacjami Drogi Krzyżowej (np. w kościele, na placu przykościelnym);
musi być 14 krzyżyków;
rozważanie Męki i śmierci Chrystusa (nie jest konieczne rozmyślanie o poszczególnych tajemnicach każdej stacji);
wymaga się przechodzenia od jednej stacji do drugiej (przy publicznym odprawianiu wystarczy, aby prowadzący przechodził, jeśli wszyscy wierni nie mogą tego czynić); jeśli ktoś z powodu słusznej przyczyny (np. choroby, podróży, zamknięcia kościoła itp.) nie może odprawić Drogi Krzyżowej wg podanych tutaj warunków, zyskuje odpust zupełny po przynajmniej półgodzinnym pobożnym czytaniu lub rozważaniu Męki Chrystusa
Nawiedzenie kościoła parafialnego w święto tytułu lub w dniu 2 sierpnia, kiedy to przypada odpust "Porcjunkuli" po odmówieniu Ojcze nasz i Wierzę;
Nawiedzenie kościoła i ołtarza w dniu jego poświęcenia (dedykacji) i odmówienie Ojcze nasz i Wierzę;
Nawiedzenie kościoła lub kaplicy we wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych (2 listopada) i odmówienie tam Ojcze nasz i Wierzę;
W dniach od 1 do 8 listopada za nawiedzenie cmentarza z równoczesną modlitwą za zmarłych - codziennie odpust zupełny, który można ofiarować wyłącznie za zmarłych (za nawiedzenie cmentarza w inne dni - odpust cząstkowy również wyłącznie za zmarłych);
Nawiedzenie kościoła lub kaplicy zakonników w święto ich założyciela i odmówienie tam Ojcze nasz i Wierzę;
Odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych podczas liturgii Wigilii Paschalnej w Wielką Noc lub w rocznicę swojego chrztu (jeśli przy pomocy innej formuły w innym czasie - odpust cząstkowy)
Penitencjaria Apostolska poprzez dwa dekrety wydane w 2002 r. ustanowiła także odpusty związane z kultem Miłosierdzia Bożego:
Odpustu zupełnego pod zwykłymi warunkami (sakramentalna spowiedź, Komunia eucharystyczna i modlitwa w intencjach Ojca Świętego) udziela się w granicach Polski wiernemu, który z duszą całkowicie wolną od przywiązania do jakiegokolwiek grzechu pobożnie odmówi Koronkę do Miłosierdzia Bożego w kościele lub kaplicy wobec Najświętszego Sakramentu Eucharystii, publicznie wystawionego lub też przechowywanego w tabernakulum. Jeżeli zaś ci wierni z powodu choroby (lub innej słusznej racji) nie będą mogli wyjść z domu, ale odmówią Koronkę do Miłosierdzia Bożego z ufnością i z pragnieniem miłosierdzia dla siebie oraz gotowością okazania go innym, to pod zwykłymi warunkami również zyskują odpust zupełny. W innych zaś okolicznościach odpust będzie cząstkowy.
Udziela się odpustu zupełnego na zwykłych warunkach (spowiedź sakramentalna, komunia eucharystyczna, modlitwa w intencjach papieskich) wiernemu, który w II Niedzielę Wielkanocną, czyli Miłosierdzia Bożego, w jakimkolwiek kościele lub kaplicy, z sercem całkowicie wolnym od wszelkiego przywiązania do jakiegokolwiek grzechu, choćby powszedniego, weźmie udział w pobożnych praktykach spełnianych ku czci Bożego Miłosierdzia albo przynajmniej odmówi przed Najświętszym Sakramentem Eucharystii, wystawionym publicznie lub ukrytym w tabernakulum, modlitwę Ojcze nasz i Credo, dodając pobożne wezwanie do Pana Jezusa Miłosiernego (np. Jezu Miłosierny, ufam Tobie). Udziela się odpustu cząstkowego wiernemu, który - przynajmniej z sercem skruszonym - skieruje do Pana Jezusa Miłosiernego jedno z prawnie zatwierdzonych pobożnych wezwań. Ponadto marynarze, którzy wykonują swoje obowiązki na niezmierzonych obszarach mórz; niezliczeni bracia, których tragedie wojenne, wydarzenia polityczne, uciążliwe warunki naturalne i inne podobne przyczyny zmusiły do opuszczenia rodzinnej ziemi; chorzy i ich opiekunowie oraz ci wszyscy, którzy z uzasadnionej przyczyny nie mogą opuścić domów lub wykonują pilnie potrzebne zadania dla dobra społeczności, mogą uzyskać odpust zupełny w Niedzielę Miłosierdzia Bożego, jeśli wyrzekając się całkowicie jakiegokolwiek grzechu, jak to zostało powiedziane powyżej, i z zamiarem spełnienia - gdy tylko będzie to możliwe - trzech zwykłych warunków, odmówią przed świętym wizerunkiem naszego Pana Jezusa Miłosiernego modlitwę Ojcze nasz i Credo, dodając pobożne wezwanie do Pana Jezusa Miłosiernego (np. Jezu Miłosierny, ufam Tobie). Gdyby nawet to nie było możliwe, tego samego dnia będą mogli uzyskać odpust zupełny ci, którzy duchowo zjednoczą się z wiernymi, spełniającymi w zwyczajny sposób przepisane praktyki w celu otrzymania odpustu, i ofiarują Miłosiernemu Bogu modlitwę, a wraz z nią cierpienia spowodowane chorobą i trudy swojego życia, podejmując zarazem postanowienie, że spełnią oni trzy przepisane warunki uzyskania odpustu zupełnego, gdy tylko będzie to możliwe.
Ponadto dla Polski zostały zatwierdzone także dwa dodatkowe odpusty zupełne:
Uczestnictwo w nabożeństwie Gorzkich Żalów jeden raz w tygodniu w okresie Wielkiego Postu w jakimkolwiek kościele na terenie Polski;
Nawiedzenie dowolnej bazyliki mniejszej w następujące dni:
w uroczystość świętych Apostołów Piotra i Pawła (29 czerwca)
w święto tytułu
w dniu 2 sierpnia (odpust "Porcjunkuli")
jeden raz w ciągu roku w dniu określonym według uznania
Odpusty cząstkowe: O niektórych odpustach cząstkowych wspomniano już, wymieniając odpusty zupełne.
Są trzy ogólne warunki uzyskania odpustu cząstkowego:
Wierny dostępuje odpustu cząstkowego, jeśli w czasie spełniania swoich obowiązków i w trudach życia wznosi myśli do Boga z pokorą i ufnością, dodając w myśli jakiś akt strzelisty, np. "Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami"
Jeśli wierny powodowany motywem wiary przyjdzie z pomocą potrzebującym współbraciom, pomagając im osobiście lub dzieląc się z nimi swoimi dobrami, uzyskuje odpust cząstkowy
Gdy wierny w intencji umartwiania się, odmówi sobie czegoś godziwego, a przyjemnego dla siebie, uzyskuje odpust cząstkowy. Warunek ten ma zachęcić wiernych do praktykowania dobrowolnych umartwień
Odpust cząstkowy jest związany z odmówieniem wielu znanych modlitw i można go uzyskać wielokrotnie w ciągu dnia. Niektóre z modlitw związanych z odpustem cząstkowym to: Anioł Pański (lub Regina Caeli w Okresie Wielkanocnym); Duszo Chrystusowa;Wierzę w Boga; Psalm 130 (Z głębokości); Psalm 51 (Zmiłuj się...); odmówienie Jutrzni lub Nieszporów za zmarłych; Panie, Boże wszechmogący (modlitwa z Liturgii Godzin, Jutrznia w Poniedziałek II tygodnia psałterza); modlitwa św. Bernarda (Pomnij, o Najświętsza Panno Maryjo); Wieczny odpoczynek;Witaj, Królowo, Matko Miłosierdzia;Pod Twoją obronę;Magnificat; odmówienie jednej z sześciu litanii zatwierdzonych dla całego Kościoła (do Najświętszego Imienia Jezus, do Najświętszego Serca Pana Jezusa, do Najdroższej Krwi Chrystusa Pana, Loretańskiej do NMP, do świętego Józefa lub do Wszystkich Świętych); pobożne uczynienie znaku Krzyża świętego.
Więcej informacji o odpustach i pełną listę pobożnych praktyk związanych z ich uzyskaniem znajdziesz pod poniższymi adresami:
Penitencjaria Apostolska Dar odpustu Zasady zyskiwania odpustów Format HTML
Penitencjaria Apostolska Dekret dotyczący IV wydania Enchiridion indulgentarium Format HTML
Penitencjaria Apostolska Dekret o związaniu odpustów z aktami kultu spełnianymi dla uczczenia Bożego Miłosierdzia Format HTML
Penitencjaria Apostolska Dekret o odpuście z okazji Roku Wiary Format HTML
Jan Paweł II Dar odpustu Audiencja generalna 29.09.1999 Format HTML
Ks. prałat Dario Rezza Skarb, który trzeba odkryć ponownie Format HTML
Ks. dr Piotr Gajda Zyskiwanie odpustów Format HTML
Archidiecezja łódzka Odpusty w Kościele Katolickim Format HTML
Ks. Michał Kaszowski Odpusty "Teologia w pytaniach i odpowiedziach" Format HTML
Jacek Salij OP Nauka o odpustach Z książki "Szukającym drogi" Format HTML
Ks. Artur Stopka Rozdzielanie skarbu Kościoła Format HTML
DIABEŁ przyznał podczas egzorcyzmów: Każde "ZDROWAŚ MARYJO" jest jak cios w moją głowę. Jeśli chrześcijanie wiedzieliby, jak POTĘŻNY jest RÓŻANIEC, byłby to mój koniec. - Miesięcznik "Egzorcysta" - 10.2013
OTO W SŁAWNYM EGZORCYŻMIE Lucyfer, to jest szatan we własnej osobie, w Imię Boże był zmuszony mówić o Różańcu: "Bóg dał Jej (Matce Bożej) moc wyrzucania nas i Ona czyni to bardzo skutecznie przez Różaniec. To jest bicz na nas, nasz upadek, nasza klęska... Różaniec zawsze nas zwycięża i jest źródłem niesłychanej łaski dla tych, którzy odmawiają go w całości. Z tego powodu my się mu sprzeciwiamy i zwalczamy ze wszystkich naszych sił, wszędzie, a zwłaszcza we wspólnotach, których siła złamałaby wszelki nasz opór. Wiele z nich wie, że nie ma zła, które mogłoby oprzeć się wspólnotowemu Różańcowi".
INNYM RAZEM SZATAN TAK WYZNAJE:
"Maryja jest tą, która wprowadza ogromne zamieszanie w moich planach. Jest niszczycielką mojego królestwa. Nie pozwala odnieść mi zwycięstwa i już przygotowuje mi klęskę. Ciągle plącze mi się pod nogami, wciąż przeszkadzając mi, przecinając mi drogę, podpuszczając swoich fanatyków do odbierania mi dusz. Tam, gdzie sięgają moje głośne podboje, Ona w ciszy rozprzestrzeniającej się mnoży Swoje zwycięstwo".
(W cztery oczy ze złym duchem o. Mondrone, Echo 82/20 i 84/22 1991r.).
ŚW. PROBOSZCZ Z ARS: "Jedno tylko Zdrowaś Maryjo dobrze powiedziane wstrząsa całym piekłem".
ŚW. DOMINIK głosił to nabożeństwo w Carcassonne. Pewien heretyk ośmieszał cuda i piętnaście tajemnic Różańca św., co przeszkadzało w nawróceniu się jego towarzyszy. Za karę Pan Bóg pozwolił piętnastu tysiącom szatanów, aby posiadły tego grzesznika.
Jego rodzice wówczas zaprowadzili go do błogosławionego Ojca, aby zechciał nałożyć mu egzorcyzmy. Św. Dominik zaczął się modlić i wezwał tłum do odmawiania głośno Różańca. Nie do wiary, lecz prawdziwe! Na każde „Zdrowaś Maryjo” Najśw. Dziewica sprawiała, że wychodziło z ciała tego opętanego stu szatanów w postaci żarzących się węgli: opętany zaledwie uwolniony wyrzekł się swych błędów, nawrócił się i chciał zapisać do Bractwa Różańca razem z wieloma z jego sekty, zbawiennie uderzeni tą karą i widoczną skutecznością Różańca.
KS. A. ŻYCHLIŃSKI
„Dopóki słowa Apostoła: „Nie dawajcie miejsca diabłu!” nie staną się dla ludzi naszych czasów podstawą katolickiego światopoglądu, dopóki nie zwalczymy nieokiełznanej a modnej wolności wiary, sumienia, słowa i prasy, dopóty nie zbudujemy Królestwa Chrystusowego. Trzeba wpierw wygnać diabła ! Różaniec ma działać w tym kierunku jak wszechstronna, potężna ofensywa przeciwko demonom we wszechświecie. Ma oczyszczać, uwalniać od diabła”.
Pewnego dnia nasz Pan objawił się św. Gertrudzie. Widząc Go liczącego złote monety, ośmieliła się zapytać Go co liczy:
„Liczę – odpowiedział Jezus – twoje "Zdrowaś Maryjo": to jest moneta, jaką nabywa Moje niebo”.
PRZY ODMAWIANIU RÓŻAŃCA
Stawcie się zawsze w obecności Bożej; wierzcie, iż Bóg i Jego Najśw. Matka patrzą na was, że wasz dobry Anioł Stróż, który stoi po prawej waszej stronie zbiera wasze „Zdrowaś Maryjo” niby róże, jeżeli odmówione są w taki sposób, że splątają koronkę Jezusowi i Maryi, podczas gdy po lewej stronie Szatan krąży wokół was, aby pożreć wasze „Zdrowaś Maryjo” i zaznaczyć je, jeżeli zmówione bez uwagi, pobożności i skromności, w swojej księdze.
ORĘDZIA DO ZOFII GROCHOWSKIEJ
NMP: "Czuwajcie Moje dzieci, bo szatan krąży wokół was, ale Moje Zdrowaś Maryjo niszczy jego plany. Bronią przeciwko złu jest Różaniec Święty, a tarczą obronną jest Szkaplerz Święty. Nie lękajcie się, bo Ja, Matka Niebieska jestem z wami - tam gdzie jest Różaniec, tam i Ja jestem. Tam, gdzie nie ma Różańca, tam ma dostęp zło. Chwyćcie, Moje dzieci, za Różaniec Święty, a uratujecie świat od wielkich kar.
Proszę nie rańcie Boga w Trójcy Jedynego, ale uśmierzajcie gniew Boży poprzez waszą miłość do Boga i ofiary składane w Moim Niepokalanym Sercu.
Niech was już nie łudzi świat, a pragnienie Ojczyzny Niebieskiej. To mówi do was, Matka Bolejąca, bo widzę, jakie nieszczęście się zbliża dla wszystkich narodów. Niech błogosławieństwo Boże spłynie na was dzieci i umocni was."
(orędzie do Zofii Grochowskiej - 26.091999 r.)
Matuchno Przenajświętsza daj nam poznać, jak ratować świat zagrożony wojną.
Matka Boża: Dzieci Moje Ja, Matka wasza, dałam wam Różaniec. Jest to broń, która ma moc większą niż atomy i ma moc pokonania zła, które będzie chciało zapanować nad światem. Na zagrożenia w obecnym czasie daję wam Różaniec Święty. Przez Różaniec przyjdzie zwycięstwo. Zwracam się do was dzieci Moje - stańcie przy Mnie i módlcie się, bo
ORĘDZIA NMP DO ZOFII NOSKO "CENTURIA"
MODLITWA RÓŻAŃCA ŚWIĘTEGO jest świętym, wonnym kwiatem przed tronem Najwyższego Boga w Trójcy Jedynego.
W tej modlitwie ma upodobanie Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Święty. Ona jest wielką mocą miłości Serca Niepokalanej Dziewicy Maryi.
W niej jest potęga gromiąca złe duchy, hordy szatana i ich przywódców. Poprzez modlitwę Różańca świętego dźwiga się cały świat do życia w czystości z nędzy i grzechu. Ta modlitwa wyzwala i zapala w sercach ludzkich miłość i wiarę w wieczne zwycięstwo Trójcy Przenajświętszej, Boga Jedynego nad złymi mocami i ich hordami.
Czuwajcie i módlcie się, a wiedzcie o tym, że Różaniec święty niszczy moc szatana, kruszy jego zakusy, jego ideologię. Ta święta broń jest dla niego największym postrachem i orężem nie do pokonania, i on Różańca nigdy nie będzie mógł pokonać. Te dni są dniami ostatecznymi. Będzie się chwytał różnych sposobów, by walczyć tajemnie z dziećmi Bożymi. Ale nie bójcie się, modlitwa waszych serc wiernych, mocą swoją zwiąże i skruszy jego złe dzieło, jego kłamstwo i fałsz.
Kapłani, którzy krzewią modlitwę Różańca świętego tu na ziemi, mają wielką protektorkę już dziś w Niebie — Niepokalaną Maryję Pannę Wspomożycielkę. Niech się nie lękają niczego. Niepokalana Dziewica przed tronem Bożym składa wszelkie ich potrzeby i wszelkie smutki. Oni dźwigną świat z nędzy grzechu poprzez modlitwę Różańca świętego.
Ewangelia Święta i Różaniec święty — to siła, która kruszy i łamie złe moce. Widzicie, jak działa piekło, wszyscy szatani wyszli na ziemię. Mają do swojej dyspozycji księgarnie, papier, farby, drukarnie, niezliczone ilości swoich szatańskich książek. Wszelkimi kanałami rzekomej kultury płynie brud i grzech przez cały świat. Szatan judzi i kusi, przelewa się przez świat obrzydliwość pornograficzna i to na jakim papierze zezwalają to drukować — na najlepszym. Widzicie, jak złe moce opracowują i przekazują swoje bezeceństwa? Widzicie książki po wieki obciążone grzechem tych, którzy je piszą, książki zwalczające Boga Świętego, ateistyczne? Jakże ich pełno na wszystkich półkach w księgarni! Dzieci, brońcie serc i dusz waszych, brońcie umysły wasze przed grzeszną zagładą. Niech każda rodzina ma za obowiązek i honor mieć u siebie Święty Testament Jezusa Chrystusa, Ewangelię świętą i czytać Ją.
SŁOWA MATKI BOŻEJ: "Uzbrójcie się w różaniec jak w broń i niech w waszych domach rozbrzmiewa ta wspaniała modlitwa jak wdzięczna pieśń, pieśń miłości potężna w mocy, w sile i łasce. nikt z czczących mój różaniec nie zginie".
ORĘDZIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY W MEDJUGORIE:
„Różaniec nie jest ozdobą domu, a często ludzie traktują go tylko jako ozdobę. Powiedz wszystkim, aby się na nim modlili” (do Mirjany 18 marca 1985)... „Proszę was, abyście wszystkich wezwali do odmawiania różańca. Różańcem pokonacie wszystkie trudności, którymi szatan chce wyrządzić krzywdę Kościołowi katolickiemu. Kapłani, wszyscy odmawiajcie różaniec ! Nie żałujcie czasu na modlitwę różańcową !”... „Dziś wzywam was, żebyście ze szczególną modlitwą wystąpili przeciw szatanowi... Obleczcie się w zbroję i z różańcem w ręku zwyciężycie go” (8 sierpnia 1985)...
„Niech wierni codziennie rozważają życie Jezusa, modląc się na różańcu” (1985)... „Dziś wzywam was, byście zaczęli z żywą wiarą odmawiać różaniec. W ten sposób będę mogła wam pomóc... Drogie dzieci, wzywam was, żebyście odmawiały różaniec i żeby różaniec był dla was obowiązkiem, który będziecie wypełniać z radością. W ten sposób zrozumiecie, dlaczego tak długo jestem z wami. Pragnę was nauczyć modlić się”
(12 czerwca 1986)... „Pragnę tylko, aby różaniec stał się dla was życiem”
(4 sierpnia 1986)... „Wszystkie wasze modlitwy bardzo Mnie poruszają, zwłaszcza wasz codzienny różaniec” (1987).
„Módlcie się, i niech różaniec zawsze będzie w waszych rękach jako znak dla szatana, że do Mnie należycie” (25 lutego 1988)...
„Weźcie różaniec i zbierzcie wokół siebie dzieci i całą rodzinę. Taka jest droga wiodąca do zbawienia... Weźcie różaniec i módlcie się na nim”(2 lutego 1990)... „Módlcie się więcej, ponieważ to modlitwy szczególnie potrzebujecie w tych ostatecznych czasach. Najlepszą bronią przeciwko szatanowi jest różaniec” (1 sierpnia 1990)...
„Bóg posłał Mnie do was, abym wam pomogła. Jeśli chcecie – przyjmijcie różaniec. Już sam różaniec może dokonać cudów na świecie i w waszym życiu” (25 stycznia 1991)...
„Codziennie odmawiajcie wszystkie trzy części różańca, a raz w miesiącu weźcie udział we Mszy świętej w intencji niewierzących” (18 marca 1991)...
„Błagam was, weźcie różaniec w ręce, teraz bardziej niż kiedykolwiek. Mocno go ściskajcie i módlcie się z całego serca w tych trudnych czasach”
(18 marca 1992)... „Wzywam wszystkich kapłanów, zakonników i zakonnice aby modlili się na różańcu i innych uczyli modlitwy. Różaniec... jest mi szczególnie drogi. Przez różaniec otwórzcie mi swoje serce, a będę mogła wam pomóc”
(25 sierpnia 1997)... „Z różańcem w ręku i z miłością w sercu kroczcie ze mną”
Z pokorą wszyscy do Twych stóp klękamy Niechaj opieki Twej dzisiaj doznamy Oblubieńcze Panny nad pannami Święty Józefie przyczyń się za nami
Tyś na Swym ręku Zbawiciela nosił Niejedneś trudy dla Niego ponosił Tyś Go własnymi kołysał rękami Święty Józefie przyczyń się za nami
Ty jeden jesteś od Boga wybrany Tyś Opiekunem Matki ukochanej Tej czystej lilii pomiędzy cierniami Święty Józefie przyczyń się za nami.
Święty Józefie o Twoją przyczynę Błagamy teraz i w śmierci godzinę Ach nie pogardzaj naszymi prośbami Święty Józefie przyczyń się za nami
* * * * *
Józefie święty, coś Zbawcy naszemu zastępował miejsce Ojca, bądź Ojcem naszym i pokaż Twe Ojcowskie serce tym wszystkim, których Jezus umiłował, a nawet ich bracią stać się raczył. Udziel nam chociaż cząstkę tej słodyczy i rzewności, jakąś ukochanego Zbawcę naszego otaczał. Twe ojcowskie serce tak wspaniałe, po Sercu Jezusa najczystsze, najświętsze, niech będzie naszą ucieczką we wszystkich potrzebach. Przez Ciebie najdroższy Patriarcho niech dojdziemy do Boskiego Serca Jezusa, który Cię Ojcem nazywać raczył. Niech nasze serca Twemu całkowicie oddane będą, niech Jezusa w Jego ku Tobie miłości, w Jego ku Tobie przywiązaniu, poddaństwie i szacunku naśladujemy. Pod Twoją zostając strażą, spodziewamy się postępować w świątobliwości i tak żyć, jak na synów Boga, braci Jezusa, dzieci Maryi przystoi. Amen.
Modlitwa codzienna do świętego Józefa
O święty Józefie, mniemany Ojcze i Opiekunie Pana i Zbawiciela naszego Jezusa Chrystusa, najmilszy Oblubieńcze Matki Jego, Przeczystej Dziewicy Maryi! Ja, N.N. Ciebie obieram sobie dziś i po wszystkie dni mego życia za Patrona, Ojca i Opiekuna i postanawiam mocno głosić i rozszerzać zawsze i wszędzie Twoją chwałę i cześć. Błagam Cię pokornie, racz mnie przyjąć za swego sługę. Ratuj mnie we wszystkich potrzebach duszy i ciała, broń od wszystkich nieprzyjaciół widzialnych i niewidzialnych, zachowaj mnie do wszelkiego niebezpieczeństwa, nieszczęścia i złego przypadku. Szczególnie zaś w godzinę mej śmierci przybądź, wspieraj i ratuj mnie wraz z Niepokalaną Oblubienicą Twoją Maryją, abym nie zginął, ale miał żywot wieczny i z Wami wielbił Boga po wszystkie wieki wieków. Amen.
Pozdrowienie Świętego Józefa
Pozdrawiam Cię, Józefie Święty, łaski Bożej pełen, Pan z Tobą. Błogosławionyś Ty z pomiędzy mężów i błogosławiony Najczystszej Oblubienicy Twojej Maryi owoc, Jezus. Święty Józefie, Dzieciny Jezus Piastunie, Najświętszej Dziewicy Oblubieńcze, módl się za nami grzesznymi, teraz i w godzinę śmierci naszej. Amen.
Modlitwa do św. Józefa - Szafarza Łask
Święty Józefie, mój chwalebny Opiekunie i najdroższy Ojcze, którego Jezus uczynił szafarzem swoich łask; przez tę niewysłowioną radość, jakiej doznawało Twe serce, gdyś Go jako małe Dzieciątko na rękach piastował i ciągle przebywał w Jego obecności, błagam Cię, osłoń mnie swą ojcowską opieką i uproś mi odpuszczenie grzechów, głęboką pokorę, nieskalaną czystość, najgorętszą miłość Bożą i wszystkie dary Ducha Świętego, aby dzięki nim moje biedne serce mogło stać się miłym przybytkiem dla Serca Jezusa i zasłużyło na nieustanne zjednoczenie z Nim w czasie i wieczności. Amen.
Modlitwa do Świętego Józefa o dobrą śmierć
O Święty Józefie, mój dobry Ojcze, któryś miał niewymowną pociechę umierania w objęciach Jezusa i Maryi, ratuj mnie zawsze zwłaszcza w tej chwili, kiedy dusza moja będzie blisko opuszczenia ciała. Wyjednaj mi łaskę oddania ducha podobnie jak Ty, w objęciach Jezusa i Maryi. Jezu, Maryjo, Józefie Święty, teraz i w godzinę śmierci w ręce Wasze oddaję duszę moją. Amen.
Modlitwa do Świętego Józefa - Papieża Św. Piusa X
Chwalebny Józefie Święty, wzorze wszystkich pracujących, uproś mi łaskę bym i ja pracował w duchu pokuty, w celu zadośćuczynienia za me liczne grzechy: bym pracował sumiennie raczej z poczucia obowiązku niż dla swojego upodobania, bym pracował z weselem i z wdzięcznością dla Boga, upatrując swą chlubę w życiu i rozwijaniu przez pracę darów odebranych od Boga, bym pracował w porządku, spokojnie, w miarę moich sił i cierpliwie, nie cofając się przed znużeniem lub trudnościami; bym pracował przede wszystkim w czystej intencji i z zapomnieniem o sobie, mając nieustannie przed oczyma śmierć i rachunek, który muszę złożyć za czas stracony, ze zmarnowanych talentów, z opuszczenia dobrego, z próżnej dumy w powodzeniu, tak szkodliwej w dziełach Bożych. Wszystko dla Jezusa, wszystko przez Maryję, wszystko na Twój wzór, o Święty Patriarcho Józefie. To będzie moim hasłem w życiu i przy zgonie. Amen.
Modlitwa o pokorę - Papieża Jana XXIII
O Święty Józefie, stróżu Jezusa, małżonku Przeczystej Maryi, który przeszedłeś przez życie doskonale spełniając swój obowiązek, utrzymując pracą rąk Świętą Rodzinę z Nazaretu, wsperaj przychylnie tych, którzy - ufni - do Ciebie się zwracają!
Ty znasz ich dążenia, ich braki, ich nadzieje, oni do Ciebie się uciekają, ponieważ wiedzą, że w Tobie znajdą Tego, kto ich zrozumie i obroni.
Również i Ty zaznawałeś przeciwności, trudu, zmęczenia; ale właśnie przez te starania o zapewnienie bytu materialnego, Twój duch osiągnął najgłębszy pokój, cieszył się niewypowiedzianą radością z obcowania ze Synem Bożym i z Maryją, Jego Najmilszą Matką, Tobie powierzonymi.
Niech zrozumieją ci, których otaczasz swoją opieką, że nie są samotni w swej pracy, niech umieją odkrywać obok siebie Jezusa, przyjmować Go z wdzięcznością i strzec Go wiernie, tak jak Ty to czyniłeś. I wyjednaj, by w każdej rodzinie, w każdej fabryce, w każdym warsztacie, gdzie pracuje chrześcijanin wszystko było uświęcone miłością, cierpliwością, sprawiedliwością, troską o dobro - ażeby łaski niebios spływały obficie. Amen.
Modlitwa do Świętego Józefa Robotnika - Papieża Pawła VI
Święty Józefie, patronie Kościoła, Ty który u boku Słowa Wcielonego trudziłeś się każdego dnia, aby zapracować na chleb; Ty który zaznałeś niepokoju o jutro, goryczy ubóstwa, tymczasowości pracy; Ty który promieniujesz dzisiaj, w dniu Twego święta liturgicznego, przykładem Twej postaci skromnej przed ludźmi, ale wielkiej przed Bogiem; spójrz na ogromną rodzinę, która została Ci powierzona. Błogosław Kościołowi, przynaglając go coraz bardziej do podążania drogą ewangelicznej wierności, wspomagaj robotników w ich twardym bycie codziennym, broniąc ich od zniechęcenia, od buntu destruktywnego, jak również od pokus hedonizmu, módl się za ubogimi, którzy kontynuują ubóstwo Chrystusa na ziemi, wzbudzaj dla nich ciągłą hojność w ich braciach bogatych, strzeż pokoju na świecie, tego pokoju, który jedynie może gwarantować rozwój narodów, w pełnym urzeczywistnieniu ludzkich nadziei dla dobra ludzkości, dla misji Kościoła, dla chwały Trójcy Przenajświętszej. Amen.
Modlitwa do Świętego Józefa z 50 roku po Chrystusie
O, święty Józefie, którego opieka przed tronem Boga jest tak wspaniała, mocna i natychmiastowa, powierzam Ci wszystkie moje sprawy i pragnienia.
O, święty Józefie, pomóż mi przez Twoje potężne wstawiennictwo i wyproś mi u Twojego Boskiego Syna wszelkie duchowe błogosławieństwa, żebym – poddany Twojej niebiańskiej mocy – mógł złożyć moje dziękczynienie i hołd najbardziej kochającemu ze wszystkich ojców.
O, święty Józefie, nigdy nie zmęczę się kontemplowaniem Ciebie. A w Twoich ramionach zasypia Jezus. Nie ośmielę się zbliżyć do Ciebie, kiedy On spoczywa na Twoim sercu. Uściskaj Go mocno w moim imieniu, ucałuj Jego drogocenną głowę i poproś Go, by odwzajemnił ten pocałunek, kiedy będę wydawał moje ostatnie tchnienie. Święty Józefie, patronie odchodzących dusz, módl się za mnie. Amen.
Święta
Piątek, II Tydzień zwykły Rok C, II Wspomnienie św. Agnieszki, dziewicy i męcz.
Uroczystość Bożego Narodzenia wywodzi swój początek z Jerozolimy. Ustalił się tam zwyczaj, że patriarcha udawał się z Jerozolimy w procesji do Betlejem, odległego o ok. 8 km. W Grocie Narodzenia odprawiał w nocy Mszę świętą. W Rzymie święto Bożego Narodzenia dnia 25 grudnia obchodzono od wieku IV. Kronikarz rzymski, Filokales, w swoim kalendarzu pod rokiem 354 zaznacza: Natus Christus in Betleem Judeæ (Narodził się Chrystus w Betlejem Judzkim). Z tego także czasu mamy fragment homilii papieża św. Liberiusza (+ 366) na Boże Narodzenie. Najdawniejsza wzmianka o tym święcie w Kościele syryjskim pochodzi od św. Jana Chryzostoma. W swoim kazaniu z dnia 25 grudnia 380 roku tenże święty jako młody wówczas kapłan oznajmia wiernym z radością, że po raz pierwszy będzie w antiocheńskiej katedrze obchodzone to święto. Z tej właśnie uroczystości zachowało się jego kazanie. W tymże wieku IV uroczystość Bożego Narodzenia spotykamy w Jerozolimie, w Antiochii, w Konstantynopolu, w Rzymie i w Hiszpanii.
Chrystus narodził się w Betlejem Judzkim. Jest bowiem jeszcze Betlejem, leżące w Galilei, w pobliżu Nazaretu (12 km na północ), dzisiaj Beit Lahm, wymieniane już w księgach: Jozuego (Joz 19, 15) i Sędziów (Sdz 12, 8. 10). Betlejem Judzkie natomiast leży ok. 8 km na południe od Jerozolimy. Wymieniane jest również kilkanaście razy w Starym Testamencie oraz w dokumentach pozabiblijnych. W Betlejem urodził się i został namaszczony na króla Izraela Dawid. Dlatego św. Łukasz nazywa Betlejem "miastem Dawidowym" (Łk 2, 4-5). Miasto liczy obecnie kilkanaście tysięcy ludzi, przeważnie Arabów. Za czasów Pana Jezusa osada liczyła ok. 1000 mieszkańców. Betlejem leży na wysokości 770 m na dwóch wzgórzach, otoczonych malowniczymi dolinami.
Tajemnica Bożego Narodzenia kryje prawdę o tym, że Syn Boży stał się człowiekiem, aby w ciele ludzkim dokonać zbawienia rodzaju ludzkiego za grzech Adama i za grzechy jego potomków: "A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas". Nie przestając być Bogiem, Syn Boży stał się człowiekiem. Jako Bóg jest wieczny, nieskończony, wszechobecny i wszechmocny. Jako człowiek jest ograniczony czasem, przestrzenią i mocą. Jako Bóg jest Panem śmierci. Jako człowiek jest jej poddany.
Życzenia i podarki. W wielu krajach jest to tak powszechny zwyczaj, że na jednego mieszkańca przypada przeciętnie kilkanaście kart świątecznych z życzeniami. Posyła się je nawet najbliższym sąsiadom. Łącznie w całym świecie liczba kart świątecznych dochodzi do miliardów. Nie mniej powszechny jest zwyczaj obdarowywania się w święta Bożego Narodzenia prezentami. Zwyczaj to bardzo dawny, sięgający czasów starożytnych, który łączono z nowym rokiem. Jest to piękny symbol zbratania i miłości. Największy powód do radości mają w święta Bożego Narodzenia dzieci. Chrystus bowiem zjawił się w postaci dziecka. Dlatego przede wszystkim dzieci czekają na podarki i prezenty gwiazdkowe.
- 
- 
- płyta CD Audio / MP3, audiobook
- strona w Internecie
Format HTML
DIABEŁ przyznał podczas egzorcyzmów: Każde "ZDROWAŚ MARYJO" jest jak cios w moją głowę. Jeśli chrześcijanie wiedzieliby, jak POTĘŻNY jest RÓŻANIEC, byłby to mój koniec. - Miesięcznik "Egzorcysta" - 10.2013